2 november 2022

Waar ben ik nu weer in terecht gekomen?

Geschreven door Saskia Heikens

Waar ben ik nu weer in terecht gekomen ? Ik kan mijn ogen niet geloven.

Een van de vluchtelingen vrouwen, die ik begeleid, krijgt binnenkort in een heel klein plaatsje in Nederland een woning. Zelf is zij gevlucht omdat zij vanwege haar geloof vervolgd wordt en haar man zit daarvoor nog in de gevangenis. Zij doet, nu even als alleenstaande moeder, dapper haar best de Nederlandse taal onder de knie te krijgen, zodat zij haar gezin weer een normaal leven kan bieden. De gemeente die zich over haar zal ontfermen blijkt in het hart van de Biblebelt te liggen. Zij bekeek op internet foto’s van mooie boerderijen in een groene omgeving. Het ziet er ontegenzeggelijk paradijselijk uit. Blij vertelde ze mij dat er ook twee basisscholen zijn. 

Op internet zoom ik in op deze scholen en begin mij toch zorgen te maken. Ik leg haar het een en ander uit. De vertakkingen van het christelijk geloof, het verschil in zwaarte, uitingen in kleding en rituelen. Er gaat voor haar een nieuw aspect van de Nederlandse cultuur open. Ze heeft geen idee van al deze varianten en nog nooit van deze vormen van het protestantisme gehoord. Ze veronderstelde min of meer dat iedereen katholiek is, waar ze overigens ook weinig van weet. Ze weet het belangrijkste in haar ogen, namelijk dat hier godsdienstvrijheid is. Tja dat is zo, maar dat maakt het leven nog niet altijd gemakkelijker. 

Basisonderwijs

In Turkije is het overgrote deel van het onderwijs openbaar. Sowieso is al het onderwijs en zijn alle onderwijsmaterialen door het ministerie van Onderwijs voorgeschreven en daarmee overal identiek. Sommige scholen geven islamitische les naast het gewone curriculum. Leg dan maar eens uit hoe het basisonderwijs in Nederland in elkaar zit en dat iedereen hier zijn eigen school op kan richten. Hier is dus voorlichting nodig en moet nog een knop omgezet worden. 

De dagen na het goede nieuws van de woningtoewijzing blijf ik onrustig en laat het onderwerp mij niet los. Ik stel haar daarom voor in de schoolvakantie samen met de kinderen naar haar nieuwe woonplaats te rijden om daar een kijkje te nemen. Ze is direct enthousiast. 

Knutselen

Zo gezegd zo gedaan, niet zonder spanning rijden we er heen, wij en de kinderen. We parkeren de auto naast een gebouw dat op een bibliotheek lijkt bij een koepelkerk, die verbazend veel op een moskee lijkt. Dit lijkt mij een goed startpunt.  Op een vrolijke poster op de deur van het gebouw wordt een herfstvakantie-bijbelfeest aangekondigd. We staan nog besluiteloos op de stoep als de deur openzwaait en we allerhartelijkst uitgenodigd worden om binnen te komen. Het is feest! Kindertheater, poppenkast, spelen, zingen en musiceren, samen knutselen en daarna gezamenlijk eten. 

Het juiste pad

Een zaal vol vrolijke blonde kinderen die er zin in hebben en moeders in spijkerbroek die het programma begeleiden. Wij gaan voorzichtig achterin zitten en kijken vol verbazing om ons heen. De kinderen in de prachtig versierde zaal jubelen mee met alles. Het thema van de dag is het verhaal van Jezus die tegen zijn discipelen zegt “Laat de kinderen tot mij komen” Dit thema wordt in theater, poppenkast, puzzelspel en liedjes uitgewerkt. Idee voor het verteluur van de remonstranten ? Iedereen heeft het reuze naar zijn zin. Onze kinderen kijken behoedzaam en nieuwsgierig om zich heen. Het is eigenlijk wel heel tof. Net als zij, ben ook ik overdonderd.  De sfeer is ontegenzeggelijk moderner en swingender dan ik verwachtte. Maar toch hangt boven onze hoofden op kleurige bloemen een tekst in gereformeerde bijbeltaal die er geen twijfel over laat bestaan dat het enige pad het pad van Jezus is. Ik voel me alsof ik in een vreemde droom terecht ben gekomen. Hoe zal en kan mijn lieve beschermelinge zich hiertoe verhouden ? Kan ze met behoud van eigenheid een nieuw leven opbouwen in deze gemeenschap?

Insallah

Ik ga gewoon maar mee doen met tafels klaar zetten en zo en voel me nota bene al snel opgenomen. Ons oudste kind verslaat de andere jongens met sjoelen en ik zie voor het eerst een glimlach op zijn gezicht. Tijdens de knutselactiviteit daarna raak ik in gesprek met een van de moeders die mij wat meer uitlegt over de scholen en me ook geruststelt. Er zitten wel kinderen uit andere culturen op de scholen, ook vluchtelingen. Het motto is gewoon meedoen, meebidden, meezingen en contact leggen, dan staat er niks in de weg. 

Opgelucht en blij door deze ongeplande en zeer hartelijke ontvangst nemen wij afscheid en gaan verder. We rijden nog wat rond in het mooie plaatsje vol lage huisjes en groen dat er inderdaad sprookjesachtig blijft uitziet net als op de foto’s. Mijn beschermelinge en haar kinderen hebben er vertrouwen in, dus laat ik het ook los. Het zal goed komen Insallah (als God het wil).

Gerelateerd