Voornemen

“Heb jij nog goede voornemens?”

De afgelopen dagen werd mij die vraag steeds weer gesteld in allerlei vormen. Was ik van plan te stoppen of juist te beginnen met iets? Wilde ik meer sporten, minder eten, anders eten? Zou ik nog alcohol drinken of niet meer. Had ik nieuw vrijwilligerswerk in gedachte, wilde ik mij gaan inzetten voor een goed doel? Gelukkig nemen de vragen af bij het vorderen van de maand januari, want ik vind al dat gevraag nogal heftig. Ik zit het hele jaar vol goede, of minstens goedbedoelde, plannen. En het zijn er meestal te veel.

“Heb je haalbare voornemens?” Dat zou een betere vraag zijn voor mij en voor veel andere mensen. Waarbij het belangrijk is om dat wat ‘haalbaar’ is, blijvend te onderzoeken.

Het zal aan mijn opvoeding liggen, maar in de kerk lag en ligt de lat nogal eens behoorlijk hoog. Je mag weliswaar fouten maken, maar toch. Ik ben ermee opgegroeid en mee vergroeid geraakt: je moet hoog reiken. Er valt een hoop te doen in deze wereld en als niet nu, wanneer dan en als niet jij, wie dan. De nieuwste variant van deze levenswijze zie ik bij jongere generaties. Zij moeten van alles te veel van zichzelf en ontberen vaak ook nog rituelen om tekortschieten te verwerken.

De lat

Ik heb me voor dit jaar een ding voorgenomen: de lat eens niet meer zo hoog leggen. Wie weet kan ik dat en wie weet bevalt het ook nog. Of het een goed voornemen is, weet ik nog niet en of het haalbaar is al helemaal niet. Het is een voornemen dat ik wel eens vaker in enige vorm heb geformuleerd en nooit ten uitvoer heb gebracht. Maar wie weet komt het er dit jaar van.

Ik wens jullie (en mezelf) een goed nieuwjaar met voornemens die haalbaar blijken.