Volmaakt

Wees volmaakt 

Onlangs was ik in de Geertekerk. Op een mooie zomerse zondagochtend. Het thema van de dienst was: ‘Wees volmaakt’. Een uitspraak die Jezus doet in de Bergrede (een deel uit het evangelie van Mattheüs waarin Jezus zijn leer predikte). Jezus zegt: ‘Wees dus volmaakt, zoals jullie hemelse Vader volmaakt is’. Ik merkte dat ik bleef haken bij de uitspraak ‘wees volmaakt’ en wat geïrriteerd raakte. Ik stootte mijn buurvrouw aan en zei: ‘nu graag een uitleg’. Zij glimlachte me vriendelijk ja knikkend toe. ‘Wees volmaakt’. Wat moet ik daar nou mee? Ik ben van nature geneigd om de lat hoog te leggen, maar weet ook van mezelf dat ik dat niet continue vol kan houden. 

Ballen in de lucht 

Even later volgde de overdenking. De predikant legde direct de vinger op de zere plek. Ze benoemde de druk die wij kunnen voelen om volmaakt te zijn. Dat we daardoor voortdurend het gevoel hebben tekort te schieten. Bijvoorbeeld vanuit onze religieuze achtergrond. Als de nadruk veelal op de zonden van de mens wordt gelegd. Maar ook in onze geseculariseerde wereld stellen wij hoge eisen aan onszelf. We moeten zoveel ballen in de lucht houden waardoor het nooit perfect kan zijn en dat nemen we onszelf ook nog eens kwalijk. Dat herken ik bij veel mensen, vooral bij vrouwen. Bij mezelf, bij vriendinnen, vrouwelijke collega’s, zelfs bij vrouwen van hoge leeftijd waar ik als geestelijk verzorger mee praat. Laatst zei een bewoonster tegen mij: ‘ik was nooit tevreden met mezelf. Ik was niet intelligent genoeg, niet mooi genoeg, niet leuk genoeg. Soms kan ik het nog steeds zo voelen’. 

Verschillende kleurnuances 

Vervolgens legde de predikant de verschillende kleurnuances uit van de uitspraak ‘wees volmaakt’ waardoor je er verschillende betekenissen aan kunt geven. Dat haalde – voor mij- de angel uit de zere plek. Het gaf mij meer perspectief en betekenis. Daarnaast benadrukte ze ook dat het een opluchting kan zijn om niet volmaakt te zijn. Een opluchting dat we niet aan al die vele eisen hoeven te voldoen. 

Niet volmaakt 

En ja, die dag voelde ik aldoor opluchting. De overdenking bleef in mijn hoofd rond zoemen. En toen realiseerde ik me weer waarom ik de Geertekerk zo fijn vind. Ik voel mij geborgen in deze gemeenschap waar ik nooit een oordeel voel, waar een individuele geloofsbeleving centraal staat, waar betrokkenheid bij het individu, bij de gemeenschap én bij de wereld vanzelfsprekend is. Ik ervaar dat ik niet alleen hoef te zoeken, maar dat we dat met elkaar doen, én bovenal ervaar ik dat ik niet volmaakt hoef te zijn. Wat een opluchting.