Verder trekken

Woorden van Dag Hammerskjöld die centraal stonden tijdens de dienst van 25 februari jl. in de Geertekerk klinken nog dagenlang door bij me. “Verder word ik gedreven, een onbekend land binnen.” En: “Meet nooit de hoogte van een berg voor je de top bereikt hebt. Pas dan zie je hoe laag hij was.”

Het beeld van de onbekende toekomst houdt me bezig. En als ik dan halverwege de week het schrijfcafé in mijn wijk bezoek waar we in een klein groepje schrijfoefeningen doen, ontstaat er een zogenaamd spiegel-elfje. Een elfje is een schrijfvorm waarbij je elf woorden gebruikt die als volgt verdeeld zijn over de regels: 1-2-3-4-1. Bij een spiegel-elfje wisselen een gewoon elfje en een gespiegeld elfje (1-4-3-2-1) elkaar af waarbij het laatste woord van het ene elfje hetzelfde is als het eerste woord van het volgende. Ik deel graag mijn spiegel-elfje:

Vertrouwen
En zien
Wat de verte –
Onbekend, veelbelovend en open –
Brengt.

Brengt
Het me meer vrijheid?
De lonkende verte
Roept me
Steeds.

Steeds
Opnieuw weer
Ga ik en
Zie wat de toekomst
Geeft.

Geeft
Het me vreugde of
Schrikt de eindigheid
Me af
Soms?

Soms
Is er
Stilstaan en uitrusten.
Dan weer een weten:
Vooruit!

Vooruit!
De blik op oneindig
En gaan, onversaagd.
Er gloort
Licht.

Licht.
Dat is
Waar je heengaat
Steeds op weg met
Licht.