Troostrijk

Ons jaarthema Grip zorgt op de verschillende wijkavonden voor eerlijke en troostrijke gesprekken. De laatste weken ging het daar vaker over verandering en verlies in ons leven. We delen met elkaar hoe moeilijk het kan voelen om de greep te verliezen en hoe makkelijk dan zoiets als ‘laat los!’ wordt gezegd.

Maar hoe moet dat dan? Kan dat? Mensen vertelden over hoe je soms niet kan loslaten en het ook niet hoeft. Iemand zei: ‘Je hoeft niet los te laten, je leert juist anders vasthouden’. Een ander opperde hoe we soms iets stevig moeten vastpakken alvorens het achter ons te laten. In gesprek kwamen we er meermaals achter dat grip en begrip samenhangen. Soms moeten we zaken eerst begrijpen voordat we ze op waarde kunnen schatten en kunnen plaatsen.

Gedragen

Alle verhalen zijn eigen en anders. Hoewel we vaak dingen die anderen delen herkennen, is ieder verhaal net anders. Niemand kent jouw verhaal van binnen en niemand kan verdriet voor je wegnemen. Soms wil je dat ook helemaal niet. Verdriet bestaat vanwege je houden van. Het is de andere kant van de medaille van dat hart dat overstromen kan van liefde. Je wil gevoelens van gemis niet loslaten maar op een andere manier leren meenemen, opdat het minder pijn doet en minder rauw voelt. Juist daar waar het leven ons heeft aangegrepen kunnen we geraakt worden door wat een ander zegt, schrijft, maakt, zingt of in stilte laat zien. We hebben dat niet in de hand, het gebeurt ons. We worden plotseling door iets troostrijks gegrepen. We worden op dat moment even verder gedragen, vastgehouden. Getroost.

Eenzaam maar niet alleen

Er wordt veel geschreven en gesproken over jonge mensen en hun mentale welzijn. Ik denk weleens: gevoelens van eenzaamheid is het verdriet van deze tijd. Ik heb vaker in gesprekken met jonge mensen dat ze het een opluchting vinden als we gevoelens van eenzaamheid verkennen en samen concluderen dat het ‘normaal’ is. Je alleen voelen is niet direct een probleem dat moet worden opgelost. Sterker nog, juist als je jongvolwassen bent en je bent opeens op jezelf, kom je er soms voor het eerst achter dat je ten diepste alleen bent. Tegelijkertijd geldt dat voor iedereen om je heen. Deze eenzame gevoelens dragen velen met zich mee. We zijn alleen te midden van al die anderen die dat ook zijn. Het besef: ‘ik ben dus niet de enige’ alleen al lucht op en troost.

Ruimte van troost

En dan gaan we samen in gesprek op zoek naar waar verbondenheid, kracht en troost te vinden zijn. En hoe dat zou kunnen werken. Hoe je, ook jezelf moet durven inbrengen, om tot een opener en eerlijker gesprek te komen. Je komt er soms achter dat je voorzichtig moet zijn, omdat mensen gemakkelijk met jouw kwetsbare gevoelens aan de haal kunnen gaan. Dat kennen we allemaal, denk ik. Je vertelt iets over jezelf en je gevoelens en plotseling neemt het gesprek een hele andere wending. Je kunt ervaren dat mensen met je verhaal aan de haal gaan. Het liefst had je je woorden willen terugnemen en veilig bij je gehouden. Het is niet altijd makkelijk om je diepste zielenroerselen te delen. Het zal ook niet altijd lukken en toch zijn er plaatsen van troost.

Ten diepste zijn we alleen, maar we zijn niet alleen. Dat voelt paradoxaal en toch kunnen we juist in die ruimte bij elkaar nabijheid blijven zoeken en vinden. Het besef van alleen zijn doet ons naar elkaar uitreiken en geeft ons troost.