Thuis

Omzwervingen

Sinds ik op mijn achttiende wegging uit Friesland, heb ik heel wat omzwervingen gemaakt. Ik woonde in Nijmegen, Den Haag, Barna, Galway, Mullingar, Nieuwegein en Vleuten. Nu ben ik terug in het Noorden, in Drenthe. Bij verhuizen hoort, naast allerhande praktische zaken, het vinden van nieuwe verbindingen. In de eerste plaats zijn dat verbindingen met mensen met wie je uit kan wisselen over kleine en grote dingen. Ook het verbinden met plekken is in mijn ogen belangrijk voor het thuisgevoel.

Het hunebed

Ik woon nu op 800 meter van een hunebed. Je komt er over een modderig zandweggetje en het ligt tussen hoge bomen, te midden van de weilanden. Waar in mijn jeugd hunebedden vooral leuk waren om op te klimmen, vind ik er nu een rustpunt. Ik ga er naar toe om tot mezelf te komen, om te mediteren en om te schrijven. Ik mijmer over de dingen die het hunebed in de afgelopen 5000 jaar gezien heeft. Ik dagdroom over het leven van de mensen voor wie het hunebed is gebouwd als grafkamer. Ik laat mijn hand over het ruwe oppervlakte van de stenen glijden. Zo word ik langzaam deel van de plek en de plek wordt deel van mij.

Betekenissen

Net als de kinderen uit de jaren ’80 klimmen ook de kinderen van nu op het hunebed. Het wordt druk bezocht. Mensen eten er hun broodjes op of rusten er uit van hun wandeling. Voor iedereen heeft het hunebed zijn eigen betekenis. Ik vind het fijn om er samen te zijn met al die anderen. Het maakt de plek levendig. Het bijzondere vind ik dat het hunebed, ondanks alle leven eromheen, zijn sereniteit behoudt. Misschien komt dat door de ouderdom van de stenen en door hun toekomst. Het is al 5000 jaar geleden dat de mensen ze opstapelden, het ontstaan van de stenen zelf is nóg vele malen langer geleden. De stenen zullen ook lang na mijn dood nog bestaan. Het hunebed brengt me in verbinding met het onvergankelijke.