Praten met God

Als we de week doornemen, mijn 9 jarige zoon en ik, komen we op de vrije dagen rond Hemelvaart. “Wat betekent Hemelvaart eigenlijk?” vraagt hij me. “Dat is het moment waarop Jezus weer terug gaat naar de hemel”, is het eerste wat in me opkomt. En ik bedenk of ik niet wat meer moet vertellen over de opstanding en dat Jezus na zijn dood weer even terug was op aarde. Gelukkig zwijg ik en gaat zoonlief al weer verder en zegt: “ik denk eigenlijk dat ik wel in Jezus en God geloof, vooral in God”. “O ja?” vraag ik. “Ja zegt hij: ik praat eigenlijk best veel met God”. “En wat zeg je dan bijvoorbeeld tegen God?” “Nou: God geef me dat ik deze penalty scoor!” Voetbal is namelijk zijn lust en zijn leven en het ergste van de coronatijd was voor hem dat zijn trainingen en wedstrijden wegvielen. “En helpt dat?” “Ja meestal wel”. “Bij mij werkt het ook zo”.

Praat jij wel eens met God?

Deze kleine dialoog blijft bij me als ik patiënten bezoek in het ziekenhuis. Veel meer dan ik denk zoeken mensen hun toevlucht tot een bepaalde vorm van gebed, gelovig of niet. De volkse Jannie en de erudiete Eduard – die samen op een ziekenhuiskamer verblijven – vertellen me de 2e keer dat ik op bezoek kom dat ze samen bidden. Een kwetsbare ontboezeming. Ze geven me net dat zetje om bij de volgende patiënt te vragen of we met elkaar zullen bidden. Ze gaat al jaren niet meer naar de kerk, afgeknapt zoals zovelen, maar nu – na de diagnose – vertelt ze me dat de psalmen haar altijd zijn bijgebleven en dat ze haar troosten. Praten met God, we hebben het er niet zo vaak over en doen het misschien ook te weinig als vrijzinnige dominees (?). Maar het is een prachtige manier om even in te keren, uit te komen bij dat wat je troost en kracht geeft zodat je je aandacht weer kan richten op het goede. Of door te focussen de bal er in één keer in te schieten!