Paasmomenten

Op begraafplaats Sint Barbara groet je iedereen. Dat weet ik, want ik kom er dagelijks. Dus groette ik de mevrouw die druk aan het werk was bij het graf van haar ouders. ‘Ik knap het hier nog even op voor de Pasen’ zei ze. ‘Niet dat ik geloof dat het wat wordt hoor’ vervolgde ze. ‘Ik vind dat het mooi wordt’ reageerde ik, verbaasd over zoveel ongeloof in eigen kunnen. Maar het ging niet meer over de bloemen en plantjes. ‘Ik bedoel met die opstanding van de doden. Dat zie ik hier niet gebeuren.’

Nee, dat zie ik ook niet voor me. Hoewel de hele kapel op de begraafplaats vol hangt met teksten en beelden over opstanding van doden en er dus voldoende materiaal uit de christelijke traditie ter plekke voorhanden is.

Ze begon me vrolijk te vertellen over haar ouders die oprecht geloofden dat je maar beter in gewijde grond begraven kon worden in verband met die opstanding. ‘Vroeger vond ik het onzin. Tegenwoordig denk ik: helpt het niet dan geeft het moed.’

En ze besloot haar verhaal met een hartgrondig: ‘Maar het wordt niks’.

Ik vraag mensen die ‘niks’ kunnen of willen geloven altijd graag wat ze hopen. Nee, er is geen leven na de dood. Nee, die opstanding gaat niet gebeuren, maar wat hoop je?

Ik vroeg het haar. Ze wist het niet.

Meestal weet ik ook niet precies waar ik nou op hoop. Maar soms wil ik gewoon al die lieverds nog een keer zien waarvan ik heb gehouden en die nu dood zijn. En dan begrijp ik de beelden en teksten in de kapel en de vrienden en vriendinnen van Jezus ineens heel goed.

Ik noem het mijn Paasmomenten.

Ik wens ze je toe. Al of niet rond de Paasdagen.