Onder uw vleugels rusten wij

Daar tussen de bomen ligt een belofte
te wachten op geboorte.
Perfecte vorm in wit ovaal
– kunstwerk met onbekende inhoud –
wacht op voltooiing.
Opeens een krak, een scheur
rijt open het smetteloze wit.
Het leven wil naar buiten.
Wij reiken het de hand.
Geen schreeuwend hier ben ik,
maar een voorzichtig piepen. Het leeft,
zo anders dan gedroomd.

Het lijkt een oude man, zorgelijke frons,
gerimpeld in te ruim vel.
Slangen beschermend om hem heen.
Stil gevecht om leven.
Handen maken tastend contact,
houden vast, geven liefde door.
Ogen kijken naar dit onbekende
wonder, dat leven is
precair en kwetsbaar. Diepe zucht,
een door slaap overmand mannetje.
Machines piepen, zij waken,
bewaken.
Rust.