Naar het zwoele zuiden
Geschreven door Lense Lijzen
Met een van mijn kinderen was ik onlangs een weekend in Maastricht. Dat was voor mij niet de eerste keer, maar regelmatig kom ik er niet. De meeste beelden van deze oude, maar ook bruisende stad aan de Maas zie ik vooral bij de wekelijkse afleveringen van Flikken Maastricht. Na twee uur treinen vanaf Utrecht sta je in een andere wereld. Behalve de zachte ‘g’ van de Limburgers hoor je veel Duits, Vlaams en Frans. En naast de bekende winkelketens (voor zover die nog bestaan natuurlijk!) is er een opvallend groot aanbod aan luxe winkels en bourgondisch eten. En overal kom je André Rieu tegen. Maastricht lijkt van hem te leven, de kaarten voor de zomer- en kerstconcerten zijn alweer te koop en de horeca spint er garen bij.
Basiliek
Onze verkenning bracht ons ook naar de Basiliek van Onze-Lieve-Vrouwe Maria Sterre der Zee waar ik ruim twintig jaar geleden met de lokale pastoor een oecumenisch huwelijk mocht voltrekken. Deze prachtige oude kerk roept stilte en inkeer gewoon over je af, als een bijna bovenaards, heilig moment.
Grotten
Hoe (binnen-)aards is dan een bezoek aan de mergelgrotten ten zuiden van de oude stad. Een boeiende tocht was het; en terwijl het buiten ijzig koud was, was de temperatuur binnen een aangename 11 graden.
Inzepen
Winters was het opnieuw in het Bonnefantenmuseum waar het schilderij Volkstelling in Bethlehem (zie de afbeelding) onze aandacht trok. Pieter Brueghel de Jonge was ca. 1605-1610 de vermoedelijke schilder en zijn verbeelding van dit bijbelse moment in een winterse setting bezorgde ons vrolijke momenten! Zoals dit kleine tafereel waar een vrouw een/haar man met sneeuw inzeept. Hoe alletijds wil je het hebben? Het museum is ook rijk aan moderne kunst (mede dankzij Jo en Marlies Eyk) en deed me denken aan Voorlinden in Wassenaar. Ik besefte nog eens hoe belangrijk verzamelaars uit oude en nieuwe tijden zijn, die anderen willen laten delen in hun passies. Ook als je de kunst zelf soms nauwelijks begrijpt. Met deze en andere kleurrijke blikken stapten we zondagmiddag voldaan weer in de trein, terug naar het middelpunt van mijn dagelijks leven.
