Moed om te blijven hopen

Stilte… 
Ik heb behoefte aan stilte… 
Aan rust en vrede… 
Er zijn meer mensen die dat denken en die daar behoefte aan hebben. 
Het leven is onrustig en soms verwarrend. 

Vorige week zondag namen we afscheid van een neef van mij. Een mooi mens van nog geen 38 jaar. Het afscheid was hartverwarmend en overdonderend mooi, maar wat koop je ervoor? Het is te laat. Hij kon niet meer. Met de moed der wanhoop is hij uit zijn leven gestapt. 

Verdriet en machteloosheid

En hij is niet de enige die deze moed en wanhoop heeft. Deze zomer nog een meisje van 17 jaar uit hetzelfde jaar als onze zoon. Per dag zijn er in Nederland gemiddeld ruim 5 mensen, die deze wanhoopsdaad overkomt. De mensen van 113 doen wat zij kunnen, maar niet iedereen is te redden helaas. En ook zijn niet alle mensen gered, die in een overstroming, een modderkolk, een bosbrand of een aardbeving zijn terechtgekomen deze zomer. Zoals een jongen die bij onze andere zoon in de klas zou komen en zijn broertjes en zijn vader. Wat een verdriet. Zulke gebeurtenissen brengen veel onrust en onvrede met zich mee, maar vooral veel verdriet en ook machteloosheid. 

Moed om te blijven hopen

Onvrede en wat nu? Dat is het thema van de vredesweek deze week. Donderdag is het de internationale dag van de vrede. Die dag is in het Waalse kerkje in Arnhem, waar ik werk bij de doopsgezinden Arnhem, een pelgrimsviering en we staan stil bij onrust en onvrede in onszelf en in onze samenleving. Ook gaan we in stilte wandelen in Park Sonsbeek tot aan de waterval en krijgen daar een vraag ter bezinning mee: Waar maak jij je zorgen om en wat geeft jou hoop? Dan lopen we nog even in stilte door, om te mijmeren over de vraag en de mogelijke antwoorden. Deze mijmergedachten delen we met elkaar, tijdens de wandeling vanaf de Witte Watermolen terug naar de kerk en ook tijdens de potluck lunch. Iedereen neemt wat mee om te delen. Het is voor mij een oase in de tijd en rust zo’n ochtend. Van vriendschap ook. Vriendschap was het thema van de pelgrimsviering in augustus. Samen stil zijn en samen delen. Dat geeft mij weer moed om te blijven hopen. 

Horizon

Tijdens de meditatieve viering aan het begin van de ochtend, luisteren we naar het ietwat zorgelijke, maar toch ook vooral hoopvolle lied Horizon van TouristLeMC, een zanger uit Antwerpen. Ik heb de tekst voor mezelf zo Nederlands mogelijk gemaakt, zodat ik em verstaanbaar kan zingen voor de deelnemers. TouristLeMC zingt het lied nl. in plat Antwerps. Heel mooi, maar daar waag ik mij niet aan.

Horizon van TouristLeMC

Is het hopeloos te blijven hopen?
Of leg ik me neer als misantroop?
Was ’t niet voor de liefde van m’n mensen
Dan gaf ik het al lang op
Heb vertrouwen in de mensheid
De optimist zegt ’t gaat beter als ooit
De historicus pleit, we hebben ’t erger gehad
De grote hoop, heeft weer niks gezien, niks gehoord
Een brandje hier, een brandhaardje daar
De as waait tot in de achtertuin
Bezie de geopolitieke landkaart
of over hoe alles terug te brengen is tot op ons eigen bord
Ik blijf positief da’s zeker dat
Toch vrees ik voor morgen desondanks
Zijn we klaar voor een nieuw begin
Ik weet: vandaag nog niet helaas
Morgen misschien

Refrein:

T’is al lang verleden tijd
Dat ik als kind dacht da’k kon toveren
Maar deze strijd, is fameus te zwaar
Dat had ik toen nog niet voor ogen
Na een jaar van m’n scheve verhalen
Zit ik met m’n handen in m’n haar
Knikkend met de kop van nee, nee, neej
‘k Probeer heel veel, maar het zit me niet mee
Omgeven door problemen
vond ‘ik de melodie
De tonen zijn m’n treden,
totda ‘k de horizon kan zien…

Voor de verdere tekst van Horizon
Voor de video op YouTube