Meer kan niemand doen

Bijhouden, maar hij glijdt bij je weg

Een paar jaar geleden las ik ergens een gedicht dat mij overrompelde. Het is geschreven door Olav H. Hauge, een Noorse dichter (1908-1994) die behalve vertaler en dichter ook appelteler was en zijn hele leven in een klein dorp woonde. Het gedicht gaat zo:

Schaatswedstrijd

Je start samen met de topschaatser.
Je weet dat je hem niet kunt volgen,
maar je gaat op weg
en gebruikt al je kracht
en houdt hem een poosje bij.

Maar hij glijdt bij je weg
glijdt bij je weg, glijdt bij je weg-
al gauw ligt hij een hele ronde voor.
Je schaamt je een beetje op dat moment.
Tot er een vreemde rust over je komt:

laat die topschaatser maar gaan!
En je valt in je eigen ritme
en knokt met jezelf.
Meer kan niemand doen.

Waarom spreekt dit gedicht mij zo aan? Letterlijk omdat ik vele jaren met mijn man in de Noorse bergen liep waarbij  ik hem nooit kon bijhouden. Pas na een paar jaar spraken we af dat mijn tempo ook goed was….

Meer kan niemand doen

Later begreep ik van een vriendin dat vooral de zin “hij glijdt bij je weg, glijdt bij je weg” haar raakte. De verschillen in “manieren van schaatsen” gaven haar het gevoel tekort te schieten in de relatie met haar man. De verkeerde slag te hebben en daarmee de afstand te vergroten. Tot ze besefte dat je beiden de afstand op je eigen manier kan afleggen. Dat gaf rust.

En nu spreekt vooral de laatste strofe mij aan: door een zenuwaandoening in mijn benen kan ik niet meer stevig lopen, geen lange wandelingen meer maken. Ik moet in mijn eigen ritme verder , meer kan ik niet doen….

Puntige scherts

Om aan te geven dat Hauge ook heel andere poëzie schreef  en om deze blog licht te laten eindigen:

De kat

De kat zit op het erf
als je komt.
Praat een beetje met de kat.
Hij is de meest gevoelige hier.