Meer een Tomastype 

Ik heb nogal de neiging om de kat uit de boom te kijken, op enige afstand te blijven. Ik kies liever het zekere voor het onzekere. Dat leidt ertoe dat ik afwacht, de zaken van een afstandje bekijk, vaak ergens wat van vind zonder er consequenties aan te verbinden. Deze gereserveerdheid en buitenstaandersmentaliteit wortelen ongetwijfeld deels in mijn aard, maar zijn vast ook een intuïtief antwoord op wat ik in ons gezin, tijdens mijn jeugd en gedurende mijn latere ontwikkeling heb meegekregen en meegemaakt. Het leidt tot een houding van “eerst zien en dan geloven”. Deze karaktereigenschap is soms best lastig, in allerlei verbanden maar vooral binnen een geloofsgemeenschap waarvan je deel uitmaakt, zelfs in het besef dat daar aarzeling, twijfel en zelfs ongeloof gevoelens zijn eerder liefdevol omarmd dan afgewezen worden. 

Toen laatst op de wijkavond de dienstdoende predikant vroeg of er nog opmerkingen waren met betrekking tot de liturgie zodat deze overgebracht konden worden aan de liturgiecommissie vatte ik moed en gaf te kennen dat ik veel liedteksten onverteerbaar vond en zelfs moeite had met het Onze Vader. Hoewel ik zeker niet de enige was die moeite bleek te hebben met wat er in de eredienst gebeden en gezongen werd, realiseerde ik me eens te meer dat ik tijdens een kerkdienst vaker bezig ben de tekst te analyseren dan die zingend door me heen te laten gaan. 

Het is geen botte onwil, want ik zou graag uit volle borst meedoen met de samenzang en instemmend aansluiten in het gebed, maar dat lukt me doorgaans niet. Geef mij maar de stille momenten in de dienst, de pauzes tussen de woorden, de muzikale onderbrekingen. Steeds weer is het bijzonder om met zoveel mensen bij elkaar stil te zijn en naar binnen te keren. 

Ik moet uitkijken om de reserves die ik voel niet te negatief te duiden. Dat ligt op de loer als je denkt dat het eigenlijk anders zou moeten omdat anderen stukken gemakkelijker lijken om te gaan met weerbarstige geloofstaal. In die zin ben ik blij met de ongelovige Tomas, die zich ongemakkelijk gevoeld moet hebben tussen zijn kameraden omdat hij niet kon geloven dat Jezus in hun midden was geweest. Hij nam zichzelf gelukkig serieus en bleef bij zijn aarzeling, zelfs toen Jezus opnieuw verscheen. Sterker nog hij ging zo ver dat hij de uitnodiging van Jezus om met zijn vingers de wonden in zijn zij te bevoelen accepteerde. 

Mijn held is dus Tomas, die oprecht staat voor zijn twijfel en aarzeling. Die tot overgave komt door lijfelijk te willen ervaren wat God van hem vraagt. Een heel andere figuur dan Paulus, die prominent staat afgebeeld op het immense glas-in-lood raam in de Geertekerk. Dat ik niet alleen artistiek maar ook inhoudelijk moeite heb met deze ijveraar voor het geloof zal u niet verbazen. Ik vind hem eerlijk gezegd een beetje een uitslover. Idee om geld in te zamelen voor een nieuw raam aan de linkerzijde, maar dan gewijd aan Tomas?