Maak je geen zorgen

Kijk eens naar de bloemen die groeien in het veld (Matt. 6:28-29) Prachtig inderdaad, de man kijkt er vol overgave naar, in opperste concentratie, bijna alsof hij ze uit de grond wil kijken. En wat doet hij verder? Niets, kijken, een pas op de plaats maken in deze oase van bloemen en gras, er gewoon ‘zijn’.

Qua setting is Consider the Lilies afwijkend van alle andere schilderijen uit de serie Christ in the Wilderness. Daar beweegt Jezus zich voort in een desolaat woestijnlandschap; barre grond, moeilijke levensomstandigheden. Hier niets van dat alles, dit is het paradijs, hier is het goed toeven.

Heeft dit sterven tot nieuw leven geleid?

Maar het gekke is dat ik telkens juist bij dit schilderij, als onderdeel van de hele serie, in mijn hoofd de stem van mijn moeder hoor:

That corpse you planted last year in your garden,
Has it begun to sprout? Will it bloom this year?
Or has sudden frost disturbed its bed?

Het zijn regels uit een gedicht dat haar heel dierbaar is en waarin ze steeds iets nieuws ontdekt. Ze komen uit The Wasteland van T.S. Eliot. Niet zo’n vrolijk gedicht, maar op de een of andere manier vind ik het helemaal passen bij de hele serie prenten.

De hoofdpersonen in The Wasteland zijn uitgeblust en levensmoe. Ze begrijpen de wereld om hen heen niet meer en proberen de zin van het bestaan te bevatten. De dichter vergelijkt dit proces met het voorjaar, het moment dat alle planten uitlopen en de natuur weer aan een nieuwe levenscyclus begint. Dit is geen gemakkelijke periode, want je moet jezelf opnieuw vormen, opnieuw uitvinden. Je moet weer wortel schieten en houvast krijgen. Dat gaat niet vanzelf. Het is vaak een pijnlijk proces, waarin je dingen die je dierbaar zijn achter je moet laten. Wat laat je los en wat neem je mee? Hoe kan je het barre land weer vruchtbaar maken? Heeft dit sterven tot nieuw leven geleid?

Van rond dolen naar op weg gaan

Dat is allemaal mooi gezegd maar wat kan ik daar mee zal je je afvragen. Wij kennen allemaal wel eens periodes dat het niet zo wil lukken in het leven. Je eigen woestijn waarin je rond doolt en aan het tobben bent. Dan is het de kunst om bij zo’n bloemenweide te komen. Maak een pas op de plaats, ga liggen in het gras en verder niets. De ideale omgeving om tot rust te komen, je hoofd leeg te maken en jezelf eens af te vragen wat er voor jou écht toe doet. Waar krijg jij energie van? Wat is jouw stip aan de horizon waar je wil komen? Probeer je daar dan op te concentreren en heb vertrouwen. Maak je vooral geen zorgen of je dit doel ooit zal bereiken. Het komt wel. En nog vaker blijkt later een andere weg ook goed begaanbaar te zijn en nieuwe perspectieven te openen.