Luisteren zonder OMA

Als je goede oren hebt, kan je ook goed luisteren zou je zeggen. Maar niets is minder waar. Luisteren is een hele kunst. Hoe vaak gebeurt het niet dat de luisteraar al snel zijn of haar eigen verhaal gaat vertellen, want “oh ja, dat heb ik ook meegemaakt …”, of “ de neef van de bakker heeft een vriend die ook…”, zoals in dit gesprek.

– Hallo, hoe gaat het met je?
– Matig
– Hoezo?
– Ja, ik weet het niet, ik voel me de laatste tijd nogal down.
– Wat vervelend.
– Ja, ik maak me er zorgen over, want het gaat maar niet over.
– Goh, wat vervelend zeg, ik begrijp precies waar je het over hebt; ik voel me de laatste tijd ook niet zo prettig. Ik klaag er wel nooit over, maar als ik eerlijk ben, ben ik doodmoe van alles.
– Vervelend zeg.
– Ja, heel vervelend, ik heb nergens meer zin in. Ik ben de laatste tijd ook al niet naar de sportschool gegaan. Ik weet niet wat het is, maar ik kan het gewoon niet meer opbrengen.
– Nou zeg, dan is het wel echt erg met je.

Luisteren is aandacht geven

Wat hier gebeurt, is dat de ander zich het gesprek toe-eigent. En wèg is de aandacht voor wat jij wilde zeggen. Het kan ook gebeuren dat je ongevraagd oplossingen krijgt voorgeschoteld.

“Als je eens zou gaan hardlopen?”, of “Drink eens een glas warme melk voordat je gaat slapen!”. Allemaal goed bedoeld, maar niet wat je nodig hebt. Je zit niet te wachten op OMA, maar op harte–aandacht zonder Oordelen, Meningen of Adviezen, aandacht zonder OMA dus.

Leo Buscaglia (schrijver, 1924-1998) zegt het zo: “Als ik je vraag naar mij te luisteren en jij denkt dat je iets moet doen om mijn probleem op te lossen, dan laat je mij in de steek, hoe vreemd dat ook mag klinken.”

Als iemand goed naar je luistert is dat juist een kostbaar geschenk. Andersom geldt hetzelfde. Als je zelf goed naar iemand luistert, geef je die persoon iets waardevols.