11 januari 2023

Living

Geschreven door Marthe de Vries
Inspiratie Mr Williams (Bill Nighy) en Margaret Harris (Aimee Lou Wood) foto door Ross Ferguson Living

Wat is dat eigenlijk ‘leven’? Hoe doe je dat? In de prachtige film ‘Living’ van Oliver Hermannus, gebaseerd op de Japanse klassieker Ikiru (1952) van Akira Kurosawa, draait het om die vraag. 

Mr. Williams 

Mr. Williams, senior medewerker op de afdeling Publieke Werken op het Londense stadhuis in 1953, heeft werkelijk geen idee hoe hij moet leven. Na de chaos van de oorlog bood het werk op het stadhuis hem structuur en regelmaat, maar wanneer hij van de arts te horen krijgt dat hij nog maar een paar maanden te leven heeft, realiseert hij zich dat het leven wat hij op dat moment heeft, niet werkelijk leven is: het verschuiven en rondsturen van papierwerk in een bureaucratische molen. Hij probeert in de laatste maanden die hij nog heeft te gaan echt te gaan leven, maar hij heeft geen idee hoe. 

Miss Harris 

Williams zoekt het eerst in de roes, als hij met een enigszins verlopen tekstschrijver een avond erop uittrekt. Maar dat is niet het leven wat hij zoekt. 

Uiteindelijk wordt een van zijn kantoorgenoten zijn gids, miss Margaret Harris. Zij werkt ook op zijn afdeling en heeft de durf om haar stoffige baan op te zeggen voor een onzekere toekomst in een tearoom ergens in de stad. Haar energie, haar non-conformisme, maar ook haar oog voor de mensen om haar heen, geven hem de moed om te genieten van het leven zoals het zich aandient, maar ook om zich echt in te zetten voor een project dat zijn hart heeft: een speelplaats op de plek van een oude bomkrater. 

Durf te leven 

Het is een prachtige film, die juist door zijn ingehouden emoties heel erg ontroert. Mr. Williams, opgesloten in conventies en verscholen achter een stiff upperlip, leert uiteindelijk te leven. Leven blijkt alles te maken te hebben met durven. Niet om grootse en meeslepende dingen te doen, maar juist om te durven op de vierkante meter, zou ik willen zeggen. Durven om aan miss Harris te vertellen dat de dood voor hem nabij is. Durven om op te staan tegen zijn baas, en de tredmolen van doorgeschoven vergunningen te doorbreken om de speeltuin te kunnen realiseren. Durven om te lachen, om wat er gebeurt, om zichzelf. 

Maar het is ook de durf om nieuwsgierig en open te zijn: naar miss Harris die het leven zo anders aanpakt dan hij zelf. Er ontstaat een prachtige vriendschap tussen hen beiden, een vriendschap die over de generaties heengaat. 

Maar bovenal is het ook de durf om oog te hebben voor de mensen om je heen en je door hen te laten raken. 

Het wordt niet perfect (Williams durft uiteindelijk niet met zijn eigen zoon te praten), maar als hij sterft, heeft hij wel degelijk geleefd.

Gerelateerd