Leven met onzekerheid

Vol verwachting

‘Heeft Sinterklaas aangebeld en is hij toen met de pieten binnengekomen?’ Ik zie mijn zoon verwonderd naar zijn schoen bij de open haard kijken. ‘Papa, de wortel is weg en het paard heeft al het water opgedronken.’ Vol enthousiasme maakt hij het pakje open dat hij in zijn schoen aantreft. Een deegroller. Meteen neemt hij het in gebruik. Van de bank wordt een kussen geplukt, dat fungeert als pizzadeeg. Daarna gaat de kok aan de slag met zijn creatie. Een kinderhart is snel gevuld. In zijn leven is op dit moment nog geen sprake van grootse verwachtingen. Sinterklaas staat voor de deur. Zondag begint de adventsperiode. Een periode vol van verwachting. Het staat haaks op deze periode, waarin we moeilijk vooruit kunnen kijken. We weten niet of we deze kerst met z’n allen om de tafel kunnen zitten om van het kerstdiner te genieten. We moeten onze verwachtingen bijstellen en per dag bekijken wat mogelijk is.

Verbinding met de geschiedenis

In gedachten keer ik terug naar die maandagavond begin november. Een klein moment ben ik helemaal alleen in de Geertekerk. De stilte is adembenemend. Om me heen brandt het kaarslicht om de mensen te gedenken die we moeten missen. De kerk is opengesteld om stil te staan bij het verlies in ons leven. Ik voel de pijn. Tegelijkertijd voel ik hoe ik omarmd word door het licht om me heen en hoe de oeroude kerk als het ware een arm om me heen slaat. Ik voel me kwetsbaar, maar voel me ook sterk door de verbinding met de geschiedenis. Met de mensen die ons zijn voorgegaan. Soms moet je jezelf de ruimte geven om licht te vinden. Tijdens de wandeling naar huis valt er een enorme rust over me heen.

Omarm het verlies

‘Geloof is de moed om te leven met onzekerheid.’ Het zijn woorden van de Britse rabbijn Jonathan Sacks. Ik hoor ze dit jaar voor het eerst uit de mond van Marthe de Vries tijdens een sessie van de jonge ouders gespreksgroep. De woorden willen mij maar niet losalten. Juist in deze tijd van verwachting worden we uitgedaagd om te reflecteren, ons verlies te omarmen en de wonden van het leven te laten zijn voor wat ze zijn. Te leven met onzekerheid en ons hart te vullen met die kleine momenten van verwondering.