File lopen in het labyrint
Geschreven door Liesbeth Orthel
Deze foto is in 2009 genomen in de veertigdagentijd op weg naar Pasen. De veertigdagentijd stond toen in het teken van het labyrint als symbool van onze levensreis. Zoals je ziet was het behoorlijk druk daar op die symbolische weg door het leven. Een beetje tegenstrijdig misschien wel. We reizen in ons leven natuurlijk op met heel veel andere mensen om ons heen, maar hoe vaak voel je je ook niet honds alleen? Het gekke is dat je dat allemaal kunt voelen als je een labyrint loopt. Probeer het maar eens!
Innerlijke weg
Dat kan dadelijk in de adventstijd, die net als de veertigdagentijd voorbereidt op één van de grote christelijke feesten: Kerstmis, de geboorte van Jezus, het licht der wereld. Vier weken lang leven we naar dat bijzondere moment toe. Daarbij steken we elke week een extra kaars aan, totdat er vlak voor kerst vier kaarsen branden. Zo trekken we langzaamaan vanuit het donker naar het licht.
Soms ervaar je dat op de reis door je eigen leven ook, er zijn ups en downs en je leert jezelf steeds beter kennen en hopelijk ook accepteren. Dat gaat niet in één duidelijke lijn, je maakt heel wat rare bochten, toch? Maar je kunt nooit opnieuw beginnen, je moet altijd jouw eigen weg vervolgen.
Labyrint
Als je een labyrint instapt merk je dat dit óók een slingerend pad is. Je meandert naar het midden en er weer van af, soms met onverwachte wendingen. Uiteindelijk kom je zonder richting te hoeven kiezen vanzelf uit in het midden, maar de weg duurt verrassend lang. Soms kijk je verlangend naar dat midden, ben ik er nu nog niet, om weer weggeleid te worden, nee nog niet voor jou. Als je er dan bent sta je stil. Het is een rare plek: stil, niets, wat doet dat? Om vervolgens van daaruit weer weg te gaan, langzaam op weg naar de uitgang, slingerend.
File lopen
Op die foto is het zo druk omdat we het labyrint destijds liepen in een gewone kerkdienst. Met een gezonde dosis scepsis begon ik aan mijn wandeling op het kleed. Om mij heen zag ik anderen gaan. Sommigen onwennig zoekend, anderen super geconcentreerd of tot hun eigen verrassing opeens emotioneel. Zo draaiden we bijna in rituele dans om elkaar heen met verrassende wendingen en ontmoetingen. De tocht duurde veel langer dan ik dacht en het was bijna raar om in het midden aan te komen. Toen ik daar vertrok duurde de weg terug mij bijna te lang en ik was blij om weer terug te zijn. En opeens was dat ook een beetje jammer.
En hoe was het?
Eén voor één gingen we het labyrint in. Het was fascinerend om te zien hoe iedereen zijn route liep en om elkaar heen draaide; hoe we soms een bijkans onontwarbare kluwen vormden die dan opeens weer ontrafeld bleek. En het aller gekste: je komt er op de een of andere manier toch anders uit dan je er in ging.
Eens kijken wat het jou brengt? Zo druk als toen zal het niet zijn, wel z.s.m. opgeven als je interesse hebt.
Loopmeditatie, spirituele oefening of spel? Al eeuwen geldt het labyrint als symbool voor de levensweg. Via talloze omwegen, luisterend naar ons hart, bewegen we ons in eigen tempo naar de kern om vervolgens de verzamelde inzichten mee te nemen op ons levenspad. Aan het begin van de adventsperiode zal Selma Sevenhuijsen een workshop over het labyrint geven. Die middag is er... Lees verder
