Laat het los….
Geschreven door Gerard van den Berg
‘Wees als een boom en laat de oude blaadjes los…’ Een kaart met die tekst viel de afgelopen week op onze deurmat. Aanleiding is de verjaardag van mijn vrouw, maar de tekst maakt bij mij méér los. In het leven van een jonge vader is het in alle hectiek vaak zoeken om rust te vinden. Om tijd voor jezelf te nemen. De weken ervoor was ik druk geweest om vooral ruimte te creëren voor mijn werkzaamheden als zzp’er, maar schoot de ruimte voor mijn gezin en voor mezelf er bij in.
Kwart van werkenden zal uitvallen door stress
Ik blijk niet de enige te zijn die hiermee worstelt. In een nieuwsbericht lees ik dat als we niets doen in 2030 een kwart van de werkenden minder kunnen werken door stress en overbelasting. Door TNO is burn-out uitgeroepen tot beroepsziekte nummer 1 in ons land, met 1,2 miljoen werkenden met vermoeidheidsklachten. De kaart wijst me er opnieuw op hoe belangrijk het is de ballast van je leven van je af te laten glijden en ruimte te maken voor bijvoorbeeld een wandeling door het bos. Stil te staan bij wat werkelijk essentieel is in dit leven. Tijd te maken voor een wandeling met je zoon. Genieten van de kleuren van de herfst. De dwarrelende blaadjes, die hun vaste verblijfplaats los laten.
Ieder blaadje is gelijk
We stappen de deur uit om naar het bos te gaan. Het eerste wat mijn zoon doet, is een blaadje pakken. En nog een blaadje en nog een blaadje. Daarbij niet lettend op vorm of schoonheid. Ieder blaadje is gelijk en wordt met dezelfde verwondering begroet. Ik word ongeduldiger, omdat ik graag naar het bos wil. Ik wil een kiekje maken van mijn zoon in het kleurrijke bos. Samen blaadjes, eikels en kastanjes oprapen. Ik roep mijn zoon, maar hij maakt geen aanstalten om te versnellen. Ik probeer het nog een keer. En nog een keer. Tot ik ineens besef: mijn zoon is al in het bos. In gedachten schiet ik terug naar een moment eerder dit jaar, als ik samen met mijn zoon richting de winkel loop. Onderweg roept hij: ‘Kijk daar ’s, papa!’ ‘Wat zie je?’ ‘Een mens.’ Een glimlach valt om mijn mond. Wat een wijsheid. Wat een weelde. Mijn zoon raakt de kern van het leven. Treed elkaar tegemoet als mens. Zonder ballast. En laat al die oude blaadjes los. De wandeling in het bos is uiteindelijk een wandeling door een nabij park in Utrecht geworden. En als resultaat hangt er nu een prachtige herfstslinger voor ons raam.
Gerard van den Berg | Communicatieprofessional en composer
www.verhaalmij.nl
