Kom maar kijken

Als je mij met mijn mond vol tanden wilt zien staan, moet je me die vraag stellen. ‘Ik zou het niet weten’, is het eerlijke antwoord. Of eigenlijk: ‘Ik kan het niet onder woorden brengen’.

Mijn geloof is geen samenraapsel van leerstellingen, overtuigingen, dingen die ik onderschrijf. Geloof gaat niet over talige dingen. Taal schiet voortdurend tekort als je het met elkaar over geloofszaken wilt hebben, is mijn ervaring. Taal is een auto met vierkante wielen – ongeschikt als vervoermiddel.

Woorden zitten het ervaren van God eerder in de weg dan dat ze helpend zijn.

Soms zijn er wel woorden die mij ineens aanspreken en die ik in mijn rugzak meeneem. Vaak zijn dat gedichten, liederen: taal van woordkunstenaars. Maar even zo vaak kieper ik ze weer uit m’n rugzak. Te gedateerd of anderszins niet meer aansprekend.

Het beste antwoord dat ik kan verzinnen op zo’n vraag is: ‘Kom maar kijken. In mijn huis, in mijn leven.

Ik probeer te leven wat ik geloof. Ik hoop dat je er iets van ziet.’