Ik word er blij van

Zondagochtend 

Ja, ik word er blij van. Op zondagochtend, het is nog stil in de stad. Ik fiets over de Nieuwegracht, de Oude gracht en dan hoor ik de klokken van de Geertekerk al luiden. Nog even langs café de Morgenster en dan ben op het Geertebolwerk. Ik kijk om me heen, zo’n wonderschone plek, en dan de kerk in. De muziek komt me al tegemoet. Ik hang mijn jas op, word hartelijk verwelkomd, krijg een boekje en zoek een plaats. Opvallend vind ik dat er zoveel aandacht is voor esthetiek. Alles lijkt mooi. Het eeuwenoude gebouw, de muziek, het licht door de ramen, de woorden van de predikant. De stilte na de overdenking. Zoveel aandacht. Ook voor rust en beleving. En dat raakt mij. 

Terug 

Een aantal jaren geleden ging ik op zoek naar een plek waar ik met mijn kinderen terecht kon, zodat ze ‘iets’ van religie, christendom, mee zouden krijgen. Mijn man komt uit een atheïstisch gezin en heeft geen affiniteit met geloof. Ik wilde daarom een plek vinden waar ik goed alleen kan komen, waar dat ook normaal is. Dus geen ‘blije gezinskerk’. 

Ik kende de Geertekerk nog van twintig jaar geleden. Toen heb ik een paar jaar het jongerenwerk ‘gedaan’. Ik ging op zondagmiddag met een groep jongens en meisjes op excursie. Naar gebedshuizen, naar musea en soms kwam er een spreker bij ons. Ik weet nog goed hoe leuk die tieners waren én ook wat voor originele ouders er tussen zaten. Daarna kreeg ik een drukke baan, mijn leven kreeg een andere wending en ik kwam niet meer. Maar al die jaren kwam ik nog regelmatig mensen uit die tijd tegen, vooral tijdens het boodschappen doen op de Nachtegaalstraat. En nooit, maar dan ook nooit, voelde ik een oordeel, zo van: ‘je komt niet meer’. Altijd hadden we een leuk praatje, een grapje, was het gezellig. Nu ben ik alweer een tijd terug. En dat voelt zo goed. Ik ben een paar jaar geleden vriendin geworden. Ik help soms mee met het Verteluur, dat zou ik graag wat vaker willen doen. Ik kom niet elke zondag, ook niet eens in de 14 dagen, dat lukt me niet, maar ik probeer met enige regelmaat te komen, soms alleen, soms met mijn kinderen. 

Een plek 

Ja, ik word er blij van. Voor mij is de Geertekerk een plek van bezinning, van inspiratie, van rust. Een plek waar ik mezelf mag zijn. Waar ik in stilte kan zitten, na kan denken. Een plek waar ik terecht kan met mijn levensvragen. Een plek waar ik welkom ben met mijn kinderen. Als ze naar het Verteluur gaan, in optocht, met de kaars in de handen en het lied: ‘ze dragen het licht voor zich uit’ wordt gezongen, krijg ik een brok in mijn keel. Al die mensen die zingen voor de kinderen. Ze horen er helemaal bij. En dat raakt mij.