Hier is onze fiere Pinksterblom

Mijn zoon zit op de vrije school in Amersfoort. En nee dat betekent niet dat hij veel vrij is, veel vrijheid krijgt of de hele dag speelt. Nee dat betekent dat de school binnen de grenzen een vrije invulling geeft aan thema’s, feesten en onderwijsvormen. En ja dat betekent ook dat er een antroposofische grondslag in het onderwijs ligt.

Het bijzondere aan dit onderwijs vind ik dat het heel erg de seizoenen volgt en zo ervaren de kinderen heel erg het NU. En ze geven op een bijzondere manier invulling aan christelijke feesten, ook feesten die in Nederland niet zo uitbundig gevierd worden. Denk aan Sint Jan, Joris of Michael. Maar mijn lievelingsfeest is Pinksteren.

Feest van licht, lucht en kleur

Pinksteren zoals we het in de christelijke traditie kennen is het feest van de Heilige Geest, maar bij de vrije school is dit het feest van de Pinksterblom. Pinksteren is op school een feest van licht, lucht en kleur. De oudste jongen en het oudste meisje uit de kleuterklas vormen een bruidspaar. Zij is de Pinksterblom. Dit Pinksterbruidspaar symboliseert “het huwelijk” tussen moeder aarde en de zon waardoor het land weer vruchtbaar wordt.

https://www.youtube.com/watch?v=QssIhsCFR3k

Het feest wordt buiten gevierd op het grasveld met de hele school, ouders en kinderen. Per klas wordt er een grote kring van ouders hand in hand gevormd en kinderen in de binnenkring met de Juf. We zingen van de Fiere Pinksterblom [youtube], over het doorgeven van de bloemen, over de duiven die uitvliegen en terugkomen en over het groene gras. Ouders en kinderen, iedereen zingt en danst en we zijn verbonden.  Iedereen is ook in het wit gekleed. Het is een soort Sensation White voor kinderen.

De Juf neemt het woord. “We staan nu hand in hand met elkaar, kinderen, ouders, opa’s en oma’s en wij als gemeenschap. Kijk eens rond en ervaar elkaar. Wij zijn de klas.”. Dan gebeurt het, mijn hart opent zich, ik krijg een brok in mijn keel en heb moeite een traan aan de binnenkant van mijn oog te houden.

Heiligheid op een grasveld

Ik besef me dat heiligheid niet voorbehouden is aan wat er in de kerk is. Waar het in de kern om gaat is het samen ervaren in verbondenheid van iets wat mooier, schoner en onbegrijpelijker is dan we kunnen beseffen. We ervaren dit feest allemaal vanuit ons eigen perspectief; de kinderen vanuit hun spel en wij als buitenste kring genieten van hun spel terwijl we als ouders letterlijk de veilige speelruimte om hen heen vormen.

Nu ik dit blog schrijf en de kerk in mijn verhaal betrek ervaar ik een verlangen om juist ook in de kerk de beleving meer te ervaren en minder te luisteren. Zouden we ruimte kunnen geven of nieuwe vormen van liturgie kunnen bedenken die ons hart wat meer openen en minder op ons brein intunen? Misschien nodig ik de RGU komend jaar wel uit om eens op een grasveld samen te zingen van de Fiere Pinksterblom,

“….want de Fiere Pinksterblom moet voortgaan.”