Het nieuwe jaar in met Stekels en Veren

Het was me het jaartje wel, het afgelopen jaar, veel stekels, maar ook veren waarin de pijn zachtjes weggeveegd werd, veegje na veegje tot de rust weerkeerde. Gelukkig geen jaar van pek en veren, had ook nog gekund natuurlijk, dat je je omkijkend verteerd wordt door “had ik maar dat, had ik maar niet…” 

Ik voelde mij als de bijbelse Job, waarom ik ? Waarom zoveel stekels tegelijk ? Halverwege het jaar kwam ik struikelend over mijn eigen voeten ook letterlijk ten val zodat ik een tijdje belemmerd werd in alle dagelijkse handelingen, fietsen en autorijden. Weer online naar de diensten kijken, het leek de lock-down wel ! 

Ik stak mijn snavel onder mijn vleugels en probeerde het geduldig uit te zitten en de uitdagingen die op mijn pad lagen zo goed mogelijk aan te gaan. 

Langzaam weer vaste grond onder de voeten alhoewel het eerst nog voelde of ik in water stond dat zachtjes heen en weer wiegt, waardoor je zo nu en dan opveert maar wel in evenwicht blijft. Het water zakte weg. Ten slotte stond ik alleen nog in de zachte blubber van het gewone leven. Zorgen niet uit te glijden, voorzichtige stappen doen en er weer wat van gaan maken. De veren opschudden, snavel en vleugels laten klapperen en met Ede Staal mee neuriën: 

‘t Het nog nooit, nog nooit, zo donker west

of het wert altied weer licht 

Dan doemt er nog een laatste horde op, de Corona test zegt dat de verkoudheid die ik bagatelliseerde wėl Corona is. Ik doe dus nog een winterslaapje, van een week, moet kunnen, met wat goede boeken onder de wol, maar daarna ga ik er wat van maken dat nieuwe jaar! Ik heb er zin in. Wat minder stekels en wat meer veerkracht in 2024 zou fijn zijn!