Hart

Ze zat aan een infuuspaal, een goed uitziende, jonge vrouw. Ze wilde iemand spreken. Ze kwam op mijn pad. Het zat haar hoog. Zo verdrietig. Dertig jaar geworden en nu al ziek.

Ik heb je nodig

Een paar maanden geleden had ze het uit gemaakt met haar vriend. Hij kon haar emotioneel niet nabij zijn. Ze wilde die ziekte helemaal niet, ze wilde een vaste relatie, kinderen krijgen, werk doen waarvoor ze gestudeerd had. En dat haar vader er nu voor haar was en haar broer.

Haar moeder was een paar jaar geleden overleden. Ze kon altijd haar eigen boontjes doppen, had alles op een rijtje, had de regie, maar nu brak er iets. Boos en verdrietig. Vader was rationeel en broer ook. Ze waren er nu niet omdat zij niet duidelijk was geweest, niet voor zichzelf was opgekomen, nog niet zover was om rechtstreeks te zeggen ‘ik heb je nodig!’

Dat ze nu iemand liet oproepen om haar bij te staan, was heel wat voor haar.

Kwetsbare kracht

We spraken over van alles, haar moeder, van wie ze de ziekte waarschijnlijk had geërfd. Vader die een nieuwe vriendin had. Over haar werk. Dat ze therapeut was, niet alleen door de studie maar van binnen uit. Ze geloofde niet. Daar was ze te rationeel voor, zei ze. Over de vraag of ze zich nog altijd verbonden voelde met haar moeder en of ze zich kon voorstellen dat haar moeder ergens is aan de andere kant en bij haar betrokken is. Ze kon zich dat niet voorstellen, maar zou het willen geloven. We spraken over haar rationele kant en haar gevoelens die nu aan de oppervlakte kwamen, haar intuïtie en haar innerlijk kompas. Dat ze kon voelen wat goed voor haar was. Ze had een mindfulnesstraining en compassietraining, gedaan. Wie was haar compassionele metgezel?

Haar moeder was het dichtste bij. Ze vertelde over haar vrienden dat eentje nee had gezegd toen ze had gevraagd bij haar te zijn in het ziekenhuis. Ze was teleurgesteld, maar tegelijk bleef ze respectvol voor de redenen die deze vriendin misschien wel had. Gaandeweg voelde ik dat ze dichtbij haar hart kwam, bij haar essentie, de kwetsbare kracht die haar zou kunnen dragen door het onzekere dat voor haar lag. Ze was rustiger geworden.

Hart voor hart

Ik bespeurde haar schoonheid, een therapeut in hart en ziel, een lief en goed mens. Het gesprek luwde, het was genoeg voor dit moment. En zei ze, het schoot haar ineens te binnen, een vriendin ver weg in België had aangeboden om naar haar toe te komen en te blijven slapen. Zo lief!

De hulp komt altijd uit een onverwachte hoek. Hart voor een hart.