Grafkat

Op begraafplaats Sint Barbara huist een poes. Als het niet regent, sneeuwt of vriest scharrelt ze rond en wacht ze op vaste bezoekers met kattensnoepjes. Ik ben een van haar leveranciers. Zodra ze mij ziet, komt ze aanrennen, gaat op het graf naast dat van mijn man zitten en wacht vol ongeduld tot er iets lekkers tevoorschijn komt. Daarna wil ze graag geaaid worden. De hoop op meer lekkers laat ze vervolgens niet varen, zelfs niet als ik alweer naar de uitgang loop. Dan loopt ze achter me aan tot verbazing van andere bezoekers. “Is dat uw kat?” “Nee, dat is de grafkat. Zij hoort hier.” Dat laatste weet ik niet zeker, want zij is zeker geen wilde kat, maar waar ze thuis hoort, is mij niet bekend. In elk geval speelt een groot deel van haar bestaan zich af op Sint Barbara.

De grafkat verbindt mensen. Mensen groeten elkaar vriendelijk op de begraafplaats, maar praatjes worden niet vaak gemaakt. De dood is geen populair thema, zelfs niet op een mooie zonnige dag. Een rode poes echter, zittend op een grafsteen, levert een prima plaatje voor Instagram en een aanleiding voor gesprek. Drie jonge mensen vragen of ik het goed vind dat ze de poes fotograferen. Omdat het lang duurt voordat de grafkat de ideale Insta-pose heeft aangenomen, hebben we alle tijd voor een gesprek. Eerst over de poes, dan over de dood en de mensen die we kennen en die hier al terecht zijn gekomen. Opa’s en oma’s, maar ook een vriendje van vroeger, een kind nog toen hij stierf. Ik geef ze wat kattensnoepjes, zodat de poes vrolijk achter hen aanloopt en ze nog meer foto’s kunnen maken.

Als ik naar de uitgang loop, hoor ik de drie in de verte praten en lachen. Na (gesprekken over) de dood gaat het leven gewoon weer verder. Gelukkig maar.