Geloof in tien minuten

Vlak voor de zomervakantie kom ik om 12 uur de Dom in Utrecht binnen. Egbert, de receptionist, groet mij en vraagt mij een groepje tieners, drie meisjes uit groep acht, op te vangen. Hij zelf heeft er nu geen tijd voor en “jij kan dat wel”. Jawel, voor het oecumenisch middaggebed begint, hebben we nog 10 minuten. Ik neem ze mee naar het bankje tegenover de dagkapel. Alwaar een kistorgeltje, een tafel met kaarsen, daarboven een icoon met een verrijzende Christus en daarvoor een vaas met bloemen.

Ik nodig de drie uit mee te doen met dat gebed, het duurt maar een kwartier. Zij kunnen dan zelf meemaken hoe godsdienst beoefend wordt. Sport en kunstvormen, een trompet bespelen bijvoorbeeld, worden ook dagelijks beoefend, om erin te groeien.

Nee, ze hebben geen tijd. De enquête moet in 10 minuten klaar zijn. Dus gauw beginnen dan maar.

Drie vragen

Van de drie meisjes zijn er twee wit, één gekleurd. Zij stelt de vragen, drie zijn het er.

“Gelooft u?”. “Ja, ik geloof, kom mijn ongeloof te hulp”. Citaat uit het Marcus evangelie.
Volgende vraag, we hebben weinig tijd.

“Wat is uw favoriete Bijbelverhaal?”. Dat vind ik een goeie. Het verhaal van de Syro-Fenicische vrouw, die Jezus, op reis buiten Israël, om genezing vraagt voor haar geesteszieke kind. Jezus wijst haar af, “Je moet het brood voor de kinderen Israëls, niet geven aan de honden”. De vrouw, wijs en slim, antwoordt: ”Jazeker, maar de honden lusten wel de kruimels onder tafel”. Zij brengt Jezus, de Joodse rabbi, op andere gedachten en bekeert hem van zijn “eigen volk eerst”. “Ga naar huis, je dochter is genezen”.

Vraag drie: “gelooft u in een hiernamaals”? “Ik weet het niet, want er is nog nooit iemand teruggekeerd na de dood”. Wij verzinnen om elkaar te troosten een paradijs, een hemel of iets anders zaligmakends. Dat is ook wel begrijpelijk en troostrijk.

Einde interview.

Opmerkelijk vond ik zelf dat het gekleurde meisje de vragen stelde en ook echt geïnteresseerd leek.
Zou dit zaad in goede aarde vallen?