Eenheid in het nodige, vrijheid in het onzekere en in alles de liefde
Geschreven door Ida Rombach
“Mensen herkennen hun stad niet terug!”, riep Wilders door de Kamer. „Gast, ik herken geen van mijn steden terug!”, riep ik. Den Haag niet, Amsterdam niet en Montevideo nog minder. Daar vertelde mijn opa altijd over de auto aan het begin van zijn leven. Die moest hij aanzwengelen. …En ook: Nederland heeft nu een kabinet, waar racisten roepen dat ze geen racist zijn, maar slechts machinisten in de trein naar vroeger”,
Dat schreef Carolina Trujillo op 4 juli in haar column in de NRC. Het beurde me op.
Een nuchter geluid tussen alle taal-vervormingen, die recht buigen wat krom is. Even met de voeten op de grond. Ook de Geertekerk geeft me houvast in deze tijden. Ik voel me erg verbonden met de intentie waarvan uit we proberen te leven. Kernachtig verwoord: ‘Eenheid in het nodige, vrijheid in het onzekere en in alles de liefde’. Dat sterkt en motiveert me.
De diensten zijn een wekelijks moment van bezinning voor me om moed en inspiratie op te doen en verder te gaan. Ik wil zonder andere diensten tekort te doen, integendeel, twee diensten noemen, die me de afgelopen weken bijzonder troffen: Eerst de dienst met Hannah Nováková, die ons op 30 juni meenam naar de rol, het uniform, de samenwerking en de mens in het leger. Zij is krijgsmacht-predikant bij onder andere de marine, de preek sloot aan op de veteranenzondag. Ze vertelde hoe belangrijk het is er zonder voorbehoud te zijn voor de mensen achter het uniform en over de bijzondere inzet van mensen in het leger. Ik vind het jammer dat de preek van Hannah Nováková niet is terug te horen. Ook de dienst met Claartje Kruijff op 23 juni over onze angsten, ook over wat zou kúnnen gebeuren, deed me veel. Het leven loopt anders dan je denkt, in vreugde en verdriet, je kunt je daaraan proberen over te geven. Laat je eigen angsten er zijn zonder je af te sluiten en zie met open blik de ander.
Het zijn mijn eigen woorden waarmee ik de preken samenvat. Dus lezer, misschien hoorde jij iets anders. Mij inspireren en bemoedigen woorden (en daden) die spreken en niet verhullen, woorden waarmee we in gesprek gaan en waarin we elkaar meenemen. Woorden die voedsel geven aan onze gesprekken en ze niet vergiftigen. Woorden van vrijheid in het onzekere, waarin we samen zoeken naar de weg, woorden van eenheid in het nodige, als de liefde wordt bedreigd en in alles de liefde.
