Een sprankje hoop
Geschreven door Frederiek Eggink
Het is de stille week en de wereld buiten in een groot deel van onze tuin lijkt mooi…….
Blauwe luchten, de magnolia bloeit, een krentenboom komt uit, overal ontluikende groene knopjes en twijgjes. De vogeltjes vliegen kwetterend over. Op de radio ontroerende paasmuziek, zoals nu uit Jesus Christ Superstar: ‘I don’t know how to love him’……
Een kleiner deel van de tuin oogt dor, er steken overal oude dode takjes uit de grond, er woedt veel onkruid en er bloeit niets, nog niet tenminste. Dit is het deel wat in de zomer en herfst pas opkomt. Hoe desolaat het er nu ook uitziet, het is een kleine belofte die nog gestalte moet krijgen.
Palmpasen is voorbij en heeft niet de Hosanna gebracht die we er van verwachtten. Ontgoocheling, is dat het enige wat ons rest? Het leven is niet alleen maar mooi, niet in het klein en niet in het groot. Overal heerst onmacht, onkunde, geweld, crisis, en ontevredenheid. We weten dat toch, we zijn het ons bewust die tegenstellingen. Maar de vraag is wat er mee te doen? Eraan toegeven: alleen maar klagen, verdriet hebben, zorgen en lijden? Of toch zeggen dat er telkens weer een sprankje hoop is: in de natuur (als we die tenminste een beetje met rust laten) en ook in het paasverhaal, de herinnering aan de opstanding van Jezus Christus?
‘Een sprankje hoop’.
Twee teksten spelen door mijn hoofd, die een groot deel van mijn leven met me zijn meegegaan.
De eerste is:
‘Wat dat de wereld is,
Dat weet ick al te wis.
(God betert) door ’t versoecken.
Want heb ick daer verkeert
En meer van haer geleerd,
Als van de beste boecken’
( uit: Geestigh-Liedt / Gerbrand Adriaensz. Bredero) (1618)
Met andere woorden: niet door boeken, alleen door het leven zelf met al zijn bekommernissen en het uitproberen kom je er achter wat het leven is. En dat is maar al te waar. Als je alle gevaren uit de weg gaat, als je niet je nek durft uit te steken, dan heb je niet echt geleefd en is het ook moeilijk om anderen te begrijpen in hun strijd en leed.
En het andere is de titel van een hoofdstuk uit een kinderboek van Astrid Lindgren, Samen op ’t eiland Zeekraai
‘Nee hoor Pelle, de wereld is geen tranendal’
Pelle is een kleine jongen, die huilt om de dood van zijn konijn. Maar zijn vriendinnetje troost hem en zegt dat het niet leuk is om lang verdrietig te zijn en hij wordt getroost. Zij geeft hem haar eigen zeehondje dat bij haar woont om voor te zorgen. Juist dat contrast: het verdriet en de troost zijn zo mooi beschreven.
Pasen is zo’n feest en wil zeggen dat er toch telkens weer een sprankje hoop is op beter, mooier. Dat we dat nooit mogen vergeten, ook al is het moeilijk, lijden we verlies, hebben we pijn en verdriet en voelen ons machteloos vanwege het wereldgebeuren.
Dat is wat ik de mensen van de Geertekerk in Utrecht wens : een sprankje hoop om het vol te houden en proberen wat te betekenen voor een ander. Zovelen zijn ons voorgegaan.
