Doosjes plakken

Wakker worden en naast je bed een nieuwe dag aantreffen. Zo’n dag die zich aandient met de prangende vraag: “En waar ga je vandáág naartoe?” Niet in de zin van een dagje uitgaan ergens heen, maar veel groter. Waar ga ik in dit leven naartoe? Wat is mijn doel, waar ben ik naar onderweg? Wat zoek ik eigenlijk? En voor nu: wat voor nuttigs doe ik vandaag?

Zoeken

Zondag in de kerk sprak ik met iemand over het zoeken in dit leven. Hij vertelde me dat hij ooit een uitspraak van iemand uit een sociale werkplaats had gelezen: “Ik ben op weg naar het koninkrijk Gods en onderweg plak ik doosjes in elkaar.” Dat sprak hem enorm aan. De helderheid van zo’n uitspraak, het zó duidelijk weten waarnaar je op weg bent. Dat leek hem wel wat. “Maar”, zei hij, “het is misschien een luxeprobleem want ik heb een huis en een baan en toch ben ik aan het zoeken.”

Waar zijn we naar op zoek? Liefde, verbondenheid, vrede – je kunt allerlei mooie woorden bedenken als antwoord hierop. Toch het koninkrijk Gods? En zou het zo zijn, dat als je het doel duidelijk voor ogen hebt, dat dan het zoeken voorbij is? Ik betwijfel het. Misschien zoeken we ons hele leven. Misschien is het zoeken wel het leven. Soms kan doosjes plakken je leven zijn. Hoe nutteloos is dat?

Gaan

Wat doe ik met de dag die voor me ligt? Oppakken en er met aandacht aan beginnen. Onderweg zijn en wat doosjes plakken. Maakt het dan niet uit wat ik doe met deze dag? Zeker wel. Ik denk niet dat het helpt om bij de vraag ‘waarheen?’ te gaan zitten en te blijven peinzen. Natuurlijk is het belangrijk aandacht te besteden aan het doel en de zin van dit leven, van mijn leven. Maar het gaan, het onderweg zijn lijkt me minstens zo belangrijk. Doosjes plakken, niet stoppen daarmee, maar liefdevol en gedisciplineerd blijven plakken. Ergens is er vast een mens die blij is met zo’n liefdevol geplakt doosje.