De vastentijd #veertigdagentijd

De vastentijd, de veertigdagen tussen Aswoensdag en Pasen, is van oudsher een periode van bezinning en concentratie. In deze weken onthouden mensen zich traditioneel van iets: vlees, snoepen of alcohol bijvoorbeeld. Je mindert iets wat je graag consumeert om meer ruimte te krijgen voor God en daarmee voor wat echt belangrijk is in je leven.

Ook kun je besluiten meer te gaan doen. Zo schreef ik zelf ooit met een groep veertig dagen lang iedere dag een brief aan iemand. Dat leverde een mooie dagelijkse concentratie op en ook bijzondere brieven retour. Bovendien, zo merkte ik, was ik het schrijven met de hand bijna verleerd. Ik maakte opnieuw kennis met mijn handschrift.

Opnieuw waarderen

Willem Jan Otten vertelt in een podcast over zijn omgang met de veertigdagentijd. Over het belang van vasten. Van je iets ontzeggen. Hoe je de iets wat je een tijd niet doet opnieuw kunt leren waarderen. Zo vertelt hij over een vriend die verslaafd is aan boeken. Ik vond dat een mooi voorbeeld omdat het juist iets is wat ik me steeds weer voorneem om juist meer te doen. Minder Netflix, minder social media en meer lezen. Ik vermoed dat er velen met mij dat verlangen hebben: naar minder afleiding en ruis en grotere concentratie.

Deze man, afhankelijk van zijn leeshonger, moest bekennen dat hij het ook wel rustig vond om minder te lezen. Het gaf hem nieuwe ruimte voor andere dingen. Ook bracht het hem opnieuw in contact met de waarde van lezen. Dat vond ik bijzonder. Je onthouden, vasten van iets, kan dus ook je waardering voor iets wat je altijd doet en wil blijven doen vergroten. Je verlangen opnieuw wekken.

Afkicken

Voor mij zat vasten gevoelsmatig eerder in de categorie van afkicken. Een gewoonte waar je niet trots op bent, of wat je geen goed doet, een patroon doorbreken om ruimte te krijgen voor heilzamere gewoonten. Maar je kunt ook je verlangen blijven voeden.

Otten legde het proces van zijn vriend zo uit: als het lezen uit de as tevoorschijn mag komen dan kan zijn verlangen naar boeken weer verrijzen. En zo beschreef hij de Vastentijd, van Aswoensdag naar Pasen, in beeldend taalgebruik.