De stille kerk
Geschreven door Ruth Hessel
Afgelopen zomer bezocht ik in Limoges, Frankrijk, een rooms-katholieke kathedraal. Wat is het toch heerlijk om in de zomer, als het warm is, een koele, donkere kerk binnen te gaan. Een plek van bezinning, stilte. Toen ik daar zat, alleen in een hoekje, voelde ik na een poosje ‘iets’ van innerlijke rust, kalmte. Dat was zo fijn. Op dat moment nam ik me voor om (als ik weer thuis zou zijn) de Geertekerk in stilte te bezoeken. Dus besloot ik op een zomerse zondagavond naar ‘de Stille Kerk’ te gaan. Ik fietste door een drukke stad, de terrassen vol, het zag er allemaal gezellig uit. Toch verheugde ik me op zo’n donkere, stille, koele kerk.
Bij binnenkomst bleek in het koor een aantal stoelen in een ovaal te staan. Ik moest even slikken. Had gehoopt op een willekeurige plek achter in de kerk, in m’n eentje. Maar ik nam toch plaats, aan de zijkant van de ovaal.
We werden verwelkomd. Vervolgens luisterden we naar muziek, werd een spirituele tekst voorgelezen en kondigde de gong van een klankschaal het stiltemoment aan. En dat in drie rondes. Ik vond de stilte het fijnst. Stilte om met eigen gedachten te zijn. Stilte om ‘iets’ van innerlijke rust te vinden. Stilte om te proberen me te verbinden met de Eeuwige. Toen het acht uur was en de kerkklok sloeg, merkte ik dat -door de stilte, de rust – de klank van die zware, eeuwenoude klok meer bij me binnen kwam.
Ik vind het bijzonder dat er in minder dan een uur stilte een sfeer van gemeenschap ontstaat. Zou het zo zijn dat wanneer mensen zich samen richten op de stilte, op de Eeuwige, er een gevoel van verbondenheid ontstaat? Dat heb ik wel zo ervaren.
Aan het einde verbraken we de stilte, door met elkaar ‘ubi caritas’ (‘waar naastenliefde is’) te zingen.
De stilte in een donkere kathedraal in Limoges is een heel andere ervaring dan ‘de Stille Kerk’ in Utrecht. Maar door deze ervaringen zo op te schrijven, realiseer ik me weer opnieuw hoe ik verlang naar die momenten van ‘iets’ van innerlijke rust die ik beide keren heb ervaren. Helemaal nu het gewone leven weer volop is begonnen.
