De inspiratie van de ondergang

De zomer is nu toch wel zo’n beetje ten einde. Bloemen zijn uitgebloeid, bladeren beginnen te vallen. De oogst is van het land en de hele natuur bereidt zich voor op de lange winter van duisternis en lage temperaturen. Het lijkt een somber jaargetijde met stilstand en verval als leidend thema.

Innerlijk groeien

Maar niets is minder waar! Diep in de grond liggen knollen en zaden verscholen. In de natuur is de bronsttijd aangebroken en de schapenboer heeft de ram bij de ooien gehad. Er breekt een tijd van bezinning aan. Niet van viering en jubel, maar van innerlijk groeien en voorbereiden op een nieuwe gang door het licht. In de geborgenheid van de grond of van de gemeenschap bereidt nieuw leven, nieuw inzicht, inspiratie, zich voor om te verwerken wat geweest is en te bouwen aan wat straks zal zijn.

Nieuw leven

De najaars-equinox is geweest, de nachten zijn weer langer dan de dagen. We nemen de tijd en benutten die om te kijken naar onszelf en naar die ander, naar elkaar. Er ligt een periode van innerlijke groei, hoop, verwachting voor ons. Eerst richting het donkerste punt, en dan na de Kerstviering op weg naar de terugkeer van het licht. Dat we zullen begroeten met de vrucht van onze arbeid. Die we nu verrichten in stilte en duisternis, maar met onze gedachten gericht op hernieuwd leven. Noodzakelijke teloorgang voor een nieuw en rijker voortbestaan. Of zoals in Johannes 12: 23-26: “Waarachtig, ik verzeker u: als een graankorrel niet in de aarde valt en sterft, blijft het één graankorrel, maar wanneer hij sterft draagt hij veel vrucht”.