Lopen en stilstaan

In deze adventsperiode liep ook ik met een woord. Dat woord ontving ik tijdens de eerste adventsdienst in de Geertekerk. Het woord liep tijdens mijn werk met me mee naar colleges en vergaderingen, het ging mee op reis naar Engeland (door een samenloop van omstandigheden), en het liep mee naar pakjesavond en toneel en film. Mijn woord, want dat is het inmiddels, duidt precies die beweging zelf aan: het woord lopen. Mijn woord lopen heeft vele betekenissen: ik loop op het strand, hij loopt vast, mijn horloge loopt voor… De Dikke Van Dale heeft bijna twee
kolommen nodig om het woord lopen te beschrijven, en alle samenstellingen met ‘loop-‘ beslaan meerdere pagina’s. Waar te beginnen?

Lopen

Mijn eerste associatie nog tijdens die eerste adventsdienst betrof het boek The Songlines (1987), waarin de schrijver Bruce Chatwin ingaat op de bijzondere rol van het lopen bij nomadisch levende volken. Mensen zijn van oudsher gewend om te lopen als nomaden, volgens Chatwin: een huilende baby wordt stil als je ermee loopt, en de loop van ons leven brengt ons langs oude en nieuwe plaatsen waar we inspiratie opdoen. Later in de adventsweken ontwaarde ik nog veel meer overdrachtelijke betekenissen van lopen.

Stilstaan

Maar bij het einde van de adventstijd overheerst nog een andere associatie. In deze dagen vertraagt ons hardlopen zich tot gewoon lopen, dan wandelen, slenteren, en tenslotte stilstand. In de kerststal staan de ezel en de os stil te kijken naar de baby Jezus. Hun loopwerk is letterlijk stilgevallen. Ook de herders en de drie koningen komen tot stilstand bij Jezus. Ik geniet van deze dagen waarin we niet lopen maar even stilstaan, waarin we vanuit stilstand naar de wolken en de sterren en elkaar kunnen kijken. De inspiratie die we zo opdoen zal ons weer laten lopen – in het nieuwe jaar in nieuwe richtingen.

Geniet van de stilstand, en geniet van het samen lopen!