Wat een sterren

Als zesjarige speelde ik vanuit mijn basisschool in Amsterdam-West een rol in het Kerstspel. We mochten in een grote kerk – althans, ik vond het een reusachtig, galmend gebouw – het stuk opvoeren. Wat ik me herinner is dat ik heel hard had geoefend, dat ik best wel zenuwachtig was om op een podium te staan en dat de liedjes heel goed gingen. Maar ook dat er allemaal ouders door de voorstelling heen zaten te praten en mijn ouders het daardoor niet goed konden volgen. Veel mensen waren een Kerstspel of een kerkomgeving blijkbaar niet gewend en konden het niet opbrengen om het gewoon maar over zich heen te laten komen. Of ik dat zelf heb gemerkt vanaf het podium, dat weet ik echt niet meer. Ik vermoed van niet.

Hoe ging dat rond Kerstavond 2024 in de Geertekerk in Utrecht?

In het Kerstspel getiteld ‘In de wolken’, speelden mijn twee oudste kinderen van 9 en 11 mee. Als Maria en als Vader-engel, die zijn kinderen aanspoort om niet de hele tijd naar de aarde te kijken, ‘want dat is slecht voor je ogen’. Zelf hielp ik als spelbegeleider en als souffleur: fluisterend iemand op weg helpen als die zijn tekst vergeet. Wat ik heb ervaren is een groep toegewijde mensen – groot en klein – die ontspannen, flexibel en met veel plezier bezig waren teksten te leren, liedjes te oefenen, kostuums op maat te maken, decorstukken in elkaar te knutselen en microfoons en licht goed af te stellen. Iedereen met een talent was welkom om iets bij te dragen. Eigenlijk iedereen dus.

Alles vanuit het idee dat dingen mogelijk zijn, ook al zijn ze soms lastig.

Sommige kinderen vonden tekst leren moeilijk. Die kregen extra aandacht met oefenen. Er vielen kinderen last-minute uit. Anderen, die oorspronkelijk niet mee wilden doen, namen hun plaats in en stonden ondanks minimale voorbereiding te stralen tussen de rest. Maria wilde geen dikke buik, want zwanger is stom. Het verhaal is toch al wonderlijk genoeg, dus prima: dan geen dikke buik. Op een podium is alles mogelijk! En in een kerk misschien wel meer dan je denkt.

Gesteund door een prachtig gelegenheidsorkest en -koor speelden en zongen ze de sterren van de hemel. Eén van de liedjes hoorde ik voor het eerst terug, sinds ik het zelf had gezongen in die kerk in Amsterdam-West.

Wat een sterren

Wat een sterren, wat een sterren als je heel lang kijkt
dan lijken het er steeds maar meer.
Wat een sterren, wat een sterren, als je heel lang kijkt
dan kun je niet meer tellen en je nek doet zeer.

Aan de ene kant was de beleving anders dan 30 jaar terug: het was niet zwoegen in onzekerheid, en de zaal zat ademloos te kijken. Aan de andere kant was de magie van het Kerstspel als vanouds en was ik nog steeds zo blij als een kind. Er zijn zoveel mensen die samen iets moois willen maken! Het lijken er wel steeds maar meer.