Theodoor stond op

Het is donker in de Dom tijdens het middaggebed. Het wordt nog donkerder, wat duidt op een hoosbui daarbuiten, zoals die in de julimaand 2023 wel vaker uit de hemel vaIt. Ik besluit nog maar even te blijven na de zegen, dit Godshuis letterlijk als schuilplaats te benutten en voor mijn genoegen het kistorgeltje in de kapel te bespelen.

Terwijl ik dat doe, komt een ouderpaar met een kindje van ongeveer 8 jaar, in een driewielig karretje, naar mij toe. Op het geluid af. “Waar komt die muziek vandaan”? Ja, dat is een terechte vraag want de pijpen van dat orgeltje zijn verstopt in zijn kist. De jongen geeft te kennen dat hij ook graag spelen wil. Dat kan. Zijn vader en ik tillen hem uit de kar en zetten hem op het orgelbankje. Daar bewerkt hij het toetsenbord met zijn handen alsof hij een slagwerk voor zich heeft. Opgewonden raakt hij van al het geluid wat hij maakt en dat in de gotische ruimte van die kerk ook nog eens zo luid klinkt. Eenmaal wat bedaard, zingen en spelen we samen de canon “Vader Jacob”, zijn broer draagt ook die naam, hijzelf heet Theodoor.

Tenslotte komt hij van het bankje af en loopt strompelend zijn kar voorbij, de kapel uit, de kerk in. Eerst naar het Westen, de receptie bij de ingang, waar hij folders krijgt.

Dan, opgetogen, op zijn manier dansend, naar het Oosten, de hele kathedraal door,

naar de gedachteniskapel. Zichtbaar in de wolken, genietend van deze ruimte, deze vrijheid. Ook zijn ouders delen in deze vreugde.

Wat gaat er nu om in dit jong? Eigenlijk geen vraag meer. Hij straalt het uit.