Ontmoeting met Michaela

De wijk- en regioavonden zijn momenteel al weken in volle gang. Op de wijkavonden staat het jaarthema je weet niet wat je hoort centraal. Aan de hand van een korte inleiding en enkele gespreksvragen gaan de deelnemers er mee aan de slag. In Tuindorp/Wittevrouwen wisten de deelnemers inderdaad niet wat ze hoorden. Op verzoek van wijkpredikant Marthe de Vries vertelden zij elk hun eigen verhaal over een verrassende ontmoeting. Hier is het verhaal van Stien, die afgelopen zomer een bijzondere ontmoeting had in de Dom.

Michaela

Vakantietijd in de Dom, 2021. Ondanks corona zijn de deuren open voor bezoekers en vandaag 12 juli, óók voor de deelnemers aan het oecumenisch middaggebed. Marco, de voorganger vandaag, tref ik aan in de kapel om de liedboeken uit de kast te halen. Wij kiezen de liederen, psalm 138 en lied 456 uit Gezangen voor Liturgie.

Vanuit mijn hoge positie op het hoogkoor achter het orgeltje zie ik, behalve Marco, twee grijze dames en Eddy, trouwe bezoekers. We mogen weer zingen, na lange tijd de tekst van de liederen gesproken te hebben. “Heer, onze Heer, hoe zijt gij aanwezig en hoe onzegbaar ons nabij”.

Hoe onzegbaar ons nabij

Dat blijkt algauw: Michaela is in ons midden. Bij het opruimen – na het amen en de muziek – zie ik haar wat naar achteren zitten. Onopvallend, een donkere huidskleur tegen een donkerbruine bank. Wel met een witte blouse en stralende ogen. Ik spreek haar aan, getroffen, ja waardoor eigenlijk? Ik nodig haar uit voor koffie in het domcafé. Zij vraagt naar het orgel, waarop zij mij zag spelen.

Wij beklimmen het hoogkoor, ik open het luik van het kabinetorgel zodat de pijpen zichtbaar worden en nodig haar uit wat te spelen. Zij gaat zitten en speelt. Eerst iets uit het hoofd, dan de nootjes, die ik haar voorzet: G.F. Händel, gevolgd door Bach: Jesu, joy of men’ s desiring. Marco maakt intussen opnamen op haar mobiel. Zij is verrukt. Dat had zij altijd al zo graag willen doen: een orgel bespelen.

Levensverhalen

Daarna, uitziend op de kloostertuin, spreken wij elkaar. Zij is hier, voor haar een “holy place”, om haar moeder te gedenken op haar sterfdag. Voor werk is zij in Amsterdam en ze komt uit Californië. Een stralende lach verschijnt op haar gezicht als ik haar vertel dat ik ooit in Santa Barbara was. Daar is zij geboren en getogen. Na de studie psychologie ging zij naar Berlijn, ontmoette Karl, trouwde hem en samen kregen zij twee zoons, Karl en David. De een studeert astrofysica, de ander is in de military, een old soul genoemd, vlak na zijn geboorte. Zijzelf is pacifist… Intussen is zij gescheiden. Zij werkt voor een big company als een soort HR-medewerker.

Zoveel te bespreken

Marco vertelt zijn levensverhaal en vraagt mij, remonstrant, te vertellen hoe die kerk in 1986 besloten heeft de kerkorde te wijzigen, zodat ook homorelaties gezegend kunnen worden. Tot nu toe de enige kerk. Opmerkelijk.

Nog veel meer hebben wij elkaar te vertellen. Over de global challenges, de drie die aan de VU worden belicht, nl. de klimaatverandering, de groeiende kloof tussen arm en rijk en de daaruit voortkomende toenemende migratie.

Een kostbare, vruchtbare, verrassende ontmoeting.