Licht dat ons aanstoot in de morgen

Licht, kind in mij, kijk uit mijn ogen
of ergens al de wereld daagt
waar mensen waardig leven mogen
en elk zijn naam in vrede draagt (NLB 601)

Terwijl de dagen nog steeds een beetje korter worden en het sociaal en politiek klimaat niet meehelpt om ons te verlichten, komt Kerstmis met rasse schreden dichterbij. Het geboortefeest van Jezus is als elk jaar een lichtende stip in de verte, een moment om naar uit te zien, een vrolijk feest met bekende verhalen en liederen. Een feest van samenzijn en samenzang dat we met bekenden en onbekenden kunnen delen. Ja, een meer gedeeld moment is er bijna niet, of het nu binnen of buiten de kerkmuren is. We leggen het kind, het nieuwe leven, dat als belofte van hogerhand naar ons toekomt, in een kribbe (of voederbak). Een ultiem teken dat er ook voor wie in een situatie van nood wordt geboren, hoop voor een goede, zinvolle en inspirerende toekomst bestaat.

Boodschap

Maar het vasthouden van die hoop lijkt een steeds grotere uitdaging te worden. Of is die uitdaging er altijd wel geweest? In ieder geval wordt mij elk jaar duidelijker dat God, de Eeuwige, met dit kind een boodschap heeft willen brengen die ons mensen wil raken. Dat ons telkens jong leven wordt aangezegd
waarvoor wij allemaal zorg hebben en ook verantwoordelijkheid dragen. Of het nu in je eigen familie- of vriendenkring is, in je eigen buurt of woonplaats of buiten je landsgrenzen. Maar het zingen van hoopvolle woorden en het luisteren naar opgewekte klanken staat bij velen ook dit jaar in schril contrast met het rauwe leven om ons heen.

Over grenzen

We weten dat lijden en leven met elkaar verbonden zijn, maar hoe kan het dat we zelfs bij kinderen, beloftevol leven in de dop, pijnlijke beelden wel zien maar niet daadwerkelijk ingrijpen? Dat we die in ons hart voelen, maar in ons hoofd blijkbaar toch een grens trekken, op het moment dat we zouden moeten opstaan en zeggen: zo kan het niet verder. Is met Kerstmis het teken van Jezus’ geboorte niet zo universeel dat dit betekenis heeft over religieuze en landsgrenzen heen? En hoe gewoon het ook lijkt, zo gewoon is ook de geboorte van een kind niet. Wie dit – ongewild – niet meemaakt of een kind – op jonge leeftijd – verliest, zal dit waarschijnlijk beamen. Je vergeet het nooit, maar de buitenwereld draait door… Juist daarom zijn de hierboven aangehaalde woorden uit lied 601 mijn ultieme kerstgedachte: dat we door de ogen van een kind blijven uitkijken naar een wereld van vrede, waarin ieder waardig mag leven en zijn/haar naam in vrede mag dragen, zonder angst voor welk geweld dan ook. Vanuit deze geest wens ik u/jullie allen vrolijke en hoopvolle kerstdagen toe.