De V&D en mijn moeder

Niet goed genoeg?

We zagen het al een poosje aankomen, maar dan ging het net weer goed. Nu niet meer. Het doek is gevallen. Er gaan lege plekken vallen, in zoveel plaatsen in Nederland. Banen zijn gesneuveld van mensen die  alles gedaan hebben om van V&D een aantrekkelijke winkel te maken. Neem horloges. ‘Voor horloges moet je naar V&D’ hoorde ik regelmatig uit mijn omgeving roepen. En ja hoor, een prima afdeling met mensen die de goede naam hoog hielden en rechtvaardigden. Ik vond precies wat ik zocht. Is dat alles dan niet goed genoeg meer?

Voelen, ruiken, proeven

Als ik terugga in mijn geheugen langs de plaatsen waar ik woonde, was er altijd een V&D vestiging. Groot gebouw, ruime en betaalbare sortering waar je kon kijken, voelen, ruiken en koffie drinken. Pasgeleden, bij zo’n enorme webshop heb ik tot 3 x toe iets gekocht. Makkelijk vanachter mijn PC, ik hoefde er niet op uit en van de plaatjes kon je al snel zien wat ik moest hebben. Tot 3 x toe heb ik alles teruggestuurd, de schoenen pasten toch net niet en dat jasje zat ook niet lekker. Doe ik nooit meer. Laat mij maar voelen, passen, ruiken en buitenshuis koffie drinken, die smaakt weer verrassend anders dan thuis.

Hartklachten

V&D was er nooit niet, net zo min als mijn moeder. Nadat ze overleden was, kreeg ik al gauw hartklachten. Er was een pijler onder mijn bestaan weg gehaald. Ik had niet verwacht dat het zo’n impact op me zou hebben. V&D was ook een pijler onder de mij vertrouwde wereld, waarin gelukkig een aantal vanzelfsprekendheden zijn. Niet dus. Allerlei andere gerenommeerde winkels gaan ook sluiten. Het herinnert ons er hardhandig aan dat alles verandert en niets vanzelf spreekt. Dat weet je natuurlijk wel, maar door het omvallen van V&D voel je het. Geen hartklachten deze keer. Je kunt niet aan de gang blijven. Het stemt me wel triest, al die mensen die op straat staan, alle vernuft , energie en toewijding die tevergeefs was. En dan heb ik het nog niet over leegkomende gebouwen in de stadscentra en de gevolgen voor alle andere bedrijven.

Tent

Afgelopen zondag in het openingsgebed moest ik aan V&D denken, maar ik heb het weggelaten, omdat ik op dat moment geen hilariteit wilde wekken. Dit wilde ik bidden: ‘Hier zijn wij, van onze kant, ook met de wereld waarvan we deel uitmaken, de wereld die zo in beweging is, waarin niets vanzelf spreekt, zelfs V&D niet. Dat we niet wegkruipen in onze veilige cocons, maar ons thuis vinden in de openheid, in de tent van de voorlopigheid, thuis in het onderweg zijn met elkaar en met U, geheim van ons leven.’ Alles verandert, niets spreekt vanzelf. Is er iets dat blijvend is, of is het inderdaad de ‘ tent van de voorlopigheid’  waarin we feitelijk wonen?