Brussel

Aanslagen in België in de periode die in de christelijke traditie de Goede Week heet. In de journaals de beelden van mensen die gewond en vol angst in de met asgrauwe rook gevulde vertrekhal van Zaventem zitten. Zonder reden zijn zij slachtoffer geworden van een groep terroristen die een paar jaar geleden nog straatcriminelen waren.

Vergelijkbare beelden van gehavende en gedode mensen ken ik uit gebombardeerde wijken in Syrië en zelfmoordaanslagen op marktpleinen in Irak. Er draait een spiraal van geweld waarin de gebeurtenissen in het Midden-Oosten en hier niet los van elkaar te zien zijn. De vluchtelingen voor gesloten hekken, de krakkemikkige bootjes, de aanvallen met clusterbommen, het gebrek aan daadkracht om in te grijpen, de onmacht van mensen om de spiraal te stoppen.

Premier Rutte had het gisteren weer over een aanval op ‘onze manier van leven’. Maar wie is die ‘ons’? In welke manier van leven zijn spijkerbomvesten wel geaccepteerd? Veel moslims spreken wederom hun afschuw uit over de aanslagen. En vluchtelingen die naar Europa komen willen hetzelfde als Rutte: veilig leven volgens de waarden en overtuigingen die voor hen belangrijk zijn. Rutte riep vluchtelingen vrijdag nog op om vooral thuis te blijven. Echter, als je de beelden van de bombardementen ziet, snap je dat dat geen optie is. Betekent Rutte’s ‘onze manier van leven’ dat je de mensen die echt onderdak nodig hebben botweg buitensluit?

Deze aanslagen zijn godsgruwlijk laffe aanvallen op mensen. Net zoals eerder in Homs. In Istanbul. In Bagdad. Het gaat erom ieders verantwoordelijkheid in het op gang houden van deze spiraal eerlijk onder ogen te zien. En in plaats van te spreken over een botsing van beschaving, moeten we er juist in deze Goede week voor zorgen dat de medemenselijkheid niet weer op het kruis eindigt. Want als we in een poging om ‘onze manier van leven’ te beschermen de openheid, gelijkwaardigheid en vrijheid opgeven dan vervliegt de hoop pas echt.