Brief aan alle mensen-kinderen

Rachelle van Andel sloot haar inleiding op het minisymposium Rust of Rush af met een brief aan haar kind, waarvan ze hoopt dat het ooit op de wereld zal komen. In lieve woorden geeft ze haar kind raad en tips om zich staande te houden in het leven, misschien wel met de levenservaring die zij zelf heeft opgedaan. En daarmee is het een brief geworden aan alle mensen-kinderen, die nu leven én die na ons gaan komen. De woorden zijn zo universeel dat we ze graag delen, want in ieder van ons schuilt dat kind, dat kwetsbaar is en wel eens bemoedigd moet worden.

Brief aan mij kind

Lief kind,

Ik weet niet of je er ooit gaat komen, maar toch wil ik je graag een brief schrijven.

Misschien word je geboren in een tijd waarin de robots alle banen hebben overgenomen, of de leiding over ons nemen. Dat weet ik niet, maar waarschijnlijk gaat jouw leven er wel heel anders uit zien dan het mijne.

Toch zullen er ook dingen hetzelfde zijn. Je zult voor uitdagingen komen te staan, op zoek moeten gaan naar je eigen ruimte, je eigen stem. Misschien zul je overspoeld raken door de wereld, en het onrecht, de ongelijkheid die je daarin aantreft.

Lief kind, weet dat jij je eigen realiteit mag leven, en dat jij alle mogelijkheden mag benutten die je in je hebt om te worden wie je bent. Van daaruit kun je iets tot stand brengen in de wereld, en de wereld een klein beetje mooier maken. Neem de tijd, leef met aandacht en omring je met mensen die het goede in jou naar boven halen. Doe de dingen die jou goed doen en energie geven, maar weet óók dat het leven – ook voor jou – niet maakbaar zal zijn. Je hebt niet alles zelf in de hand. Verdriet en pijn, angst en eenzaamheid, vallen en weer opstaan, dat hoort er bij. Spreek je uit, verhef je stem en laat je dragen door het besef dat wij allemaal zoekers zijn en elkaar in die zoektocht mogen bijstaan.