Rust in stormen

16:00 Daar zit ik dan. Vast op Amsterdam Zuid duimend voor een trein naar Utrecht. Vanochtend heeft het hard gestormd en al het treinverkeer is door NS gestaakt. Nu zit ik net als duizenden andere mensen te wachten tot het treinverkeer weer op gang komt. Ik zit op de koude grond met een warme bak koffie die ik kreeg aangeboden ter compensatie voor het wachten. Ik voel me gehaast. Ik moet veel doen, maar kan op deze manier mijn agenda niet afwerken, wat nu?

17:10 Inmiddels begin ik behoorlijk geïrriteerd te raken. Op mijn werk wachten ze op me. Daarbij betrap ik mezelf erop dat ik hetzelfde begin te denken als de mensen om me heen. “Wat is dit voor land dat we met een windvlaagje al platliggen? ”. Ook mijn doorgaans positieve houding naar de NS lijkt met de storm te zijn vervlogen, ik mopper lekker met de meute mee.

17:35 Zojuist heb ik mijn laptop gepakt, ik kan nog even een blog schrijven voor de Geertekerk. Nu ik hier zo zit, schrik ik een beetje van mezelf. Ik laat me weer voortstuwen door mijn agenda. Net als eerder deze week denk ik: “zonde dat ik dinsdag niet bij Rust of Rush avond in de Geertekerk was”. Deze avond over de gejaagdheid van het bestaan was erg geschikt geweest om eens te reflecteren op mezelf. Maar helaas, ik kon niet. Ik had te veel andere dingen te doen, lekker doorrushen of anders gezegd, doorstormen.  Ik kan me niet concentreren en vind geen onderwerp voor mijn blog en besluit naar de VU te gaan om wat te eten en te werken aan mijn scriptievoorstel.

20:35 Ik voel me toch niet geheel op m’n gemak over het vervolg van de avond. Waar zal ik slapen en moet ik langzamerhand niet een ander plan gaan bedenken?

21:30 Ik zit inmiddels weer op het station te denken over deze blog. Per minuut vind ik het minder vervelend worden dat ik vast zit. In plaats van te denken over het vastzitten denk ik aan het jaarthema van de Remonstranten: houvast. Nu kan ik een moment rust pakken om na te denken waar ik eigenlijk in mijn rush of storm mee bezig ben. Wat geeft mij ook alweer Houvast?

21:50 Inmiddels ben ik stiekem van de situatie aan het genieten. Ik heb met diverse mensen leuke gesprekken gehad. En het repeterende thema van de Remonstranten “houvast” komt in mijn gedachten vaker voorbij dan de zwoele stem van de stationsomroepster die meldt dat de treinen niet rijden.

22.25 Ik denk aan een vergelijking die ik een geestelijk verzorger ooit hoorde maken tussen het leven en een treinreis. Het leven is volgens haar als een treinreis. Er komen mensen in je leven of coupé, ook komen er nieuwe stations, soms heb je te maken met een wissel en op andere momenten sta je stil. Maar vaak gaat je reis toch verder terwijl je het niet doorhebt en komen er nieuwe mensen en situaties op je pad. Juist de lastige momenten kunnen je verder helpen. Ik denk weer aan houvast en realiseer me dat het niet rijden van de trein me de mogelijkheid geeft na te denken over mijn eigen reis.

22:40 Nog steeds geen trein, wel een metro, ik besluit deze maar te nemen, ik ga op weg naar Amsterdam Amstel. De hele situatie maakt me eigenlijk niet zoveel meer uit.  Wanneer dingen even niet gaan zoals je wilt, ga je het alledaagse pas waarderen en word je aan het denken gezet.

22:42 Ik neem me voor bij de volgende tegenslag na te denken over wat ik uit de tegenslag meeneem. We vinden namelijk houvast in zoveel vanzelfsprekende zaken.

23:05 Op Amstel komt een trein richting Utrecht aangereden. Eindelijk op weg naar huis. Ik heb een heel gezellige reis met een onbekende.  Ik neem mezelf voor om vaker Rust in mijn Rush in te bouwen. Het was zo gek nog niet. De natuurlijke storm gaf mij, anders dan mijn geestelijke storm, rust. Soms gaan Rust en Rush, dus wel degelijk samen!