Niet gebroken

Mem zat in een rolstoel in de eetzaal, toen we zaterdagmiddag rond één uur aankwamen in het Bonifatiushuis in Sneek. Mijn zus had me een paar uur eerder gebeld dat mem die ochtend op haar heup was gevallen tijdens het douchen. De weekenddokter was geweest en misschien moest ze naar het ziekenhuis voor een foto. De verzorging had haar voor de zekerheid in een rolstoel gezet. Ze zat rustig te eten en was blij ons te zien. Mem heeft al zeker een jaar of tien Alzheimer en ik noem haar altijd ‘vrolijk dement’. Ze is een vrouw die vrijwel altijd opgeruimd is met een sterk ontwikkelde intuïtie. In het hier en nu kun je prima met haar praten over van alles en nog wat, maar vrijwel meteen erna is ze het gesprek weer vergeten en beginnen we weer opnieuw. Maar je kunt met haar lachen, ze is lichamelijk sterk en ze kan ook heerlijk concreet aangeven dat het tijd wordt om weer op te stappen: ‘Moast net nei hûs, jonge?’.  Kortom, helemaal mijn mem.

Heit is to plak

De val hield mijn drie zussen en broer natuurlijk ook bezig, de whatsappjes vlogen heen en weer. Vragen, adviezen, meningen en meningsverschillen schoten van Samsungs naar IPhones en omgekeerd. Mem wist zich niks van haar val te herinneren, alleen dat haar heup en arm zeer deden. ‘Het is een slijmbeursontsteking’, dacht ze. Nadat we zeker tien keer hadden aangegeven dat ze toch echt gevallen was, gaven we het op en hielden het ook zelf op die ontsteking, blijkbaar was dat voor haar het beste hanteerbaar. Ik zei al dat ze heel intuïtief is. Heit is een paar maanden geleden gestorven en ze vindt een enorme troost in het gegeven dat ‘heit no dêr boppe is, by de Hear, dêr is hy to plak’.

Ik tink net dat er wat brutsen is

Volgens de verzorging van het huis moest mem wel in beweging blijven. Eerst maar eens met de rolstoel op pad. ‘In bakje kofje yn de stêd’, stelde mem voor, ze houdt van gezellige dingen en van mensen kijken. Maar lopen ging slecht, na vier passen kromp ze ineen van de pijn. De whatsappjes van broer en zussen bleven stromen en toen we terugkwamen uit de stad besloten we contact te zoeken met de dokterswacht. Na enig aandringen mochten we naar de spoedeisende hulp. Mem bleef rustig: ‘Ik tink net dat er wat brutsen is’. Ze heeft haar leven lang weerstand gehad tegen artsen en ziekenhuizen en zo’n uitspraak is dan eigenlijk een bezweringsformule.

Foto en opnieuw onderzoek door een aardige arts wezen uit dat er niets gebroken was gelukkig, de heup was wel flink gekneusd. Terug in het Bonifatiushuis brachten we haar naar haar kamer. ‘Blijf nou lekker zitten en bel de verzorging als je uit je stoel wilt’ adviseerden we haar bij het afscheid. Even later kwam ik terug, toen ik ontdekte dat het eten elders in het huis geserveerd werd. Mem was intussen toch maar zelf naar de WC gegaan en mankte even later met mij naar het eetzaaltje. Vrolijk zwaaide ze ons uit. Dag mem.