God heb ik wel zo’n beetje onder de knie…..
Geschreven door Fons van den Boogert
Ja, deze opvallende zin schoot me maandag bij het opstaan te binnen. De ochtend nadat ik een zondagse kerkdienst had bijgewoond. Blijkbaar was er die nacht van alles in mijn onbewuste omgegaan, onder andere hoe ik ervoor stond wat betreft mijn religieuze ontwikkeling, met deze opmerkelijke conclusie tot gevolg.
Persoonlijke godsbeleving
Het besef dat ik blijkbaar nu redelijk uit de voeten kan met God was een fijn begin van de week. Althans deze constatering ging met enige opgetogenheid gepaard. Na een seminarietijd met een geknakt katholieke geloof als resultaat, een theologieopleiding aan een protestantse faculteit zonder ambitie voor een kerkelijk ambt, een lange kerkloze periode waar ik geen last van had, een studie aan de Universiteit voor Humanistiek waar ik spiritualiteit miste, had ik een lange weg te gaan om me als ongeregelde kerkbezoeker bij de remonstranten thuis te voelen. Maar in de loop van de tijd ben ik vertrouwder geworden met de kerkelijke taal, de liederen en het uitspreken van het woord God, vooral als dit in stilte gebeurt en het afwisselend in de vrouwelijke vorm mag. En ook als het ervaren kan worden in de zin waarin Gerard Reve zijn geloof verwoordt: “God is het diepst verborgene, meest weerloze, allerwezenlijkste en onvergankelijkst in onszelf”. En bij remonstranten kan dat, is er ruimte voor een persoonlijke en mystiek getinte godsbeleving. Kennelijk voel ik me na een lange aanloop meer op mijn gemak in het geloof zoals blijkt uit de wonderlijke zin die maandagochtend in me opborrelde.
Positivo’s
De ongebruikelijke en nogal pretentieuze woordkeuze om ‘God onder de knie te hebben’ staat echter niet los van de puntjes erachter. Er lijkt een onuitgesproken ‘maar’ achteraan te komen. En dat klopt ook bij nader inzien. Want tussen Jezus en mij wil het maar niet boteren. Het blijft tobben met mijn verstandhouding tot deze profeet die ik als menselijke inspiratiebron hoog heb maar in zijn kerkelijke verschijning als zoon van God ontoegankelijk vind. Of eigenlijk meer nog op de manier waarop er in het christendom met hem wordt omgegaan. De remonstranten zijn in veel gevallen een goede uitzondering wat betreft de kerkelijke leer die hoe je het ook wendt of keert de figuur van Jezus als fundament en ijkpunt van het geloof ziet. Als vrijzinnigen wijzen we gelukkig die religieuze exclusiviteit af en nodigen we iedereen uit om aan te schuiven, maar toch. Ik zou het verfrissend vinden als in de religies het algemeen menselijke voorrang zou krijgen boven het profetische. In navolging van de Positivo’s in de personen van Wim de Bie en Kees van Kooten die afgelopen zondagavond in herhaling te zien waren op de televisie zou ik willen pleiten voor een chrislam als eerste stap naar een iedereen omvattende humanistisch geïnspireerde inclusieve wereldreligie.
