Jij die mij ik maakt

Op weg naar onze gezamenlijke vakantiebestemming in de bergen ontmoette ik deze zomer Steven. We raakten in gesprek en hij vertelde dat hij nu min of meer noodgedwongen alleen op vakantie was gegaan omdat zijn relatie net uit was. Hij was verdrietig en lichtelijk somber. En ook heel open over zijn gevoelens. Ik werd geraakt door zijn verdriet maar ook door zijn openheid. Ik vroeg hem hoe dat nu voor hem was en er ontstond een lang gesprek waarin hij vertelde over die relatie en ook hoe hij vanuit zijn jeugd de man geworden was die hij nu is. Het gesprek ging heen en weer. Hij vertelde en ik vroeg; hij stelde vragen en ik vertelde op mijn beurt over mijn scheiding en mijn jeugd. Ik vertelde hem hoe mijn relatie beëindigd was en hoe ik daarover gerouwd heb én me bevrijd heb gevoeld. Hoe een tijd lang die gevoelens er tegelijkertijd waren. 

Vice versa

Er gebeurde veel in dit gesprek: terwijl hij aan het vertellen was, ontstonden nieuwe inzichten over patronen uit zijn jeugd en in zijn relatie. Bij hem, maar door zijn verhaal ook bij mij over mijn eigen geschiedenis. In zo’n gesprek met iemand die je nooit eerder gesproken hebt, vallen nieuwe woorden en ontstaan nieuwe betekenissen. Ik hoorde hoe langzaam de taal van Steven veranderde: hoe hij nieuwe woorden aan zijn ervaringen gaf en hoe daarmee langzaam zijn emoties over de scheiding mee veranderden. Ik zag hoe hij zijn focus verlegde van het verdriet om het verlies van zijn ex naar het besef dat hij zelf zijn toekomst kon vorm geven. Vice versa kwamen mijn eigen ervaringen – waarover ik al lang niet meer gedacht had – door deze gesprekken met hem ook weer in een nieuw licht te staan. 

Nog eens erop terug komen

Verspreid over de week voerden we een voortgaand gesprek, dat plotseling afgebroken kon worden maar net zo gemakkelijk een volgend moment weer verder ging. Aan het einde van de week waren we het erover eens dat dit dierbare gesprekken waren geweest, die ons allebei verrijkt hadden. Gezien door de ander en gegroeid aan de ander. We waren het er ook over eens dat we het hier bij zouden laten. Even waren we in elkaars leven geweven en nu voegden we weer uit. 

Aan deze ervaring moest ik denken tijdens de dienst van afgelopen zondag 18 augustus waarin we zongen: ‘Jij die mij ik maakt’ (NLB828). Het is een zinnetje dat me bij blijft en waarover ik op deze plek graag nog eens bij u terug kom.