Overgeleverd aan je zintuigen

Geblinddoekt word ik naar het begin van het doolhof gebracht. ‘De bedoeling is dat je alle kamers bezoekt. Daarna mag je op zoek naar de uitgang.’ Een vriendin trekt mij mee naar Doloris’ Meta Maze in Tilburg, een groot doolhof waar je verbeelding en nieuwsgierigheid wordt geprikkeld. Vergelijk het met een escaperoom (waar ik nog nooit geweest ben). In dit geval hoef je geen puzzels op te lossen, maar mag jij je vergapen aan de surrealistische kunst die op je pad komt. Bij aankomst word je opgedragen om jouw telefoon samen met je tas achter te laten in een kluis, waarna je in de wachtruimte plaats neemt tot iemand je wenkt om naar binnen te gaan. 

Controle loslaten
Als ik het doolhof binnentreed word ik geconfronteerd met een reeks aan deuren, die je achter je dicht moet slaan om bij het eerste echte onderdeel uit te komen: een glijbaan met een groot zwart gat. Een angstig gevoel maakt zich van mij meester. Ik moet denken aan die keer dat ik met mijn zoon vast kwam zitten in een glijbaan. Ik zet me eroverheen en duik het zwarte gat in. Ik beland in de eerste echte kamer, maar zie tegelijkertijd overal paden opdoemen, die ik kan betreden om nieuwe ruimtes te ontdekken. Al snel bevind ik me in een ratrace om zo snel mogelijk nieuwe ruimtes te bezoeken. Soms tastend in het donker, kruipend, klimmend en springend. In mijn hoofd gebeurt van alles. Voel ik me hier comfortabel bij? En waar is eigenlijk die uitgang? Ik merk dat ik alle controle los moet laten en me moet overleveren aan de tijd. Tegelijkertijd merk ik dat ik me onthand voel door het ontbreken van mijn telefoon. Ik ben op mezelf aan gewezen.

Overgeleverd aan mijn zintuigen
Na verschillende kamers te hebben bezocht, daalt het besef in dat je ook even een rustpauze kunt nemen. Ik neem plaats op een stoel met uitzicht op een surrealistisch landschap. Om mij heen hoor ik geluiden van de zee. Het brengt me even tot kalmte. In gedachten keer ik terug naar de lange wandeling, die ik een dag eerder maak door het Brabantse landschap. Onderweg word ik uitgedaagd om overstroomd wandelpad te trotseren en op sommige plekken liggen zelfs complete ijsbanen op mijn parcours. Regelmatig moet ik hierdoor andere paden bewandelen met als gevolg dat ik door het landschap begin te dwalen. Als de schemering intreedt en de batterij van mijn telefoon door de kou uitvalt, voel ik me ineens overgeleverd aan mijn eigen zintuigen. Gespitst luister ik waar ik geluiden van de buitenwereld opvang en op intuïtie sla ik nieuwe paden in. Met resultaat: voor het donker bereik ik mijn eindbestemming.     

Innerlijke kompas
Na mijn pauze in het doolhof loop ik rustig door de kamers. Iets van controle lijkt in mij terug te keren. Opeens duikt aan mijn rechterhand het bordje ‘Exit’. Ik bedenk me geen moment en verlaat de ruimte. Wel met het besef dat je mag vertrouwen op je innerlijke kompas, dat je uiteindelijk naar de juiste richting leidt.