Eenzaam maar niet alleen

In de boekenkast van mijn ouders stond het boek ‘Eenzaam maar niet alleen’, de autobiografie van wijlen prinses Wilhelmina. Zij beschrijft daarin haar jeugd, die bepaald werd door haar unieke positie, een keurslijf van hof-protocollen en het permanent omgeven zijn door andere mensen. Hoe moeilijk is het dan om je te verbinden met het ‘gewone’ volk en de ‘gewone’ wereld. Al jong ontwikkelde zij een diep geloof en dat heeft – denk ik – dat niet-verbonden zijn nog meer doen schrijnen.

Anders

Je hoeft geen prinses te zijn om deze eenzaamheid te ervaren. Heel veel mensen, onder wie ikzelf, kennen het gevoel van niet in de gangbare mal te passen. Die gangbare mal, de norm, lijkt de laatste decennia dwingender dan ooit en wordt ons dagelijks door de media opgedrongen. Jong, mooi, gezond en succesvol moet je zijn, anders val je buiten de boot. Zelfs als je uiterlijk voldoet(!), kun je je van binnen een vreemde eend in de bijt voelen. Ik had dat als jongere in hoge mate. Ik had een andere belangstelling dan mijn klasgenoten, was niet altijd even vrolijk en boven alles had ik het gevoel dat ik niet mezelf mocht zijn. Achteraf beredeneerd: ik moest voldoen aan verwachtingen die niet bij mij pasten. Maar ik wilde zo graag voldoen aan de verwachtingen. Dus paste ik me aan, deed ik mee. Van buiten was er niet veel te zien, maar de eenzaamheid werd almaar groter. Want wie niet ‘echt’ is, is niet verbonden met zichzelf en kan zich dan ook niet met anderen verbinden.

Zo mooi anders

Ik weet niet precies wanneer het inzicht daagde dat dit de weg niet kon zijn. Waarschijnlijk een geleidelijk proces van steeds meer vertrouwen op mijn ‘ziel’. Ik denk dat ik het zo het beste kan uitdrukken. En tóen kwam het contact met gelijkgestemden, de vrijheid en de verbondenheid en het mij gedragen weten. Soms kom je er zelf uit, soms heb je anderen nodig die jou helpen jezelf te worden.

In mijn werk als predikant en geestelijk verzorger heb ik vaak gezien hoezeer mensen lijden die denken niet zichzelf te mogen zijn, die of krampachtig proberen aan de vermeende norm te voldoen of zich volkomen afsluiten, omdat ze de hoop daarop hebben opgegeven.

Je mag er zijn zoals je bent

Het is prachtig dat er nu veel aandacht is voor de lhbti+ gemeenschap. Tegelijkertijd is er nog veel werk aan de winkel om recht te doen aan iedere ‘ziel’, dat stukje in ons waarin wij allemaal één zijn. Een geloofsgemeenschap zou zo’n plek moeten zijn waar daarvoor alle ruimte is. De Geertekerk is voor mij zo’n plek. Een plek waar die bijzonder bemoedigende Bijbelse boodschap klinkt: ’Mens, jij mag er zijn. precies zoals je bent.’