Alleen ben je sneller, samen kom je verder

Kent u dat? Dat je ’s ochtends de krant uit de brievenbus haalt en dat alleen al een snelle blik op de koppen van de voorkant je kan overvallen. Wéér al die narigheid in de wereld, mensen die elkaar kapot maken of het zoveelste teleurstellende rapport over de staat van ons leefklimaat. Ik heb dan altijd de neiging om aan de ontbijttafel in de rest van de krant te zoeken naar een opbeurend bericht, iets waar ik vrolijk van word en vooral ook hoopvol. Een bericht over mensen die de koppen bij elkaar steken en iets verbeteren aan hun omgeving of aan hun manier van samenleven.

Nou is dit ook precies de bedoeling van deze terugkerende rubriek #groenekerk. Even samen nadenken hoe we in onze eigen omgeving de wereld een beetje mooier kunnen maken. In mijn eigen woonomgeving heb ik daarvan een mooi voorbeeld. Mooi vanwege het resultaat, maar óók vanwege het proces dat eraan voorafging.

De situatie

Ik woon in een woongroep voor ‘jonge senioren’, zoals wij onszelf optimistisch noemden toen we het proces om samen te gaan wonen meer dan 10 jaar geleden startten. Inmiddels zijn we heel wat jaren verder en wonen we sinds 3 jaar met veel plezier samen in een prachtig appartementencomplex met een grote parkeerplaats gevuld met (vooral) benzine/diesel auto’s.

Enkelen van ons deelden al een (eigen) auto of hadden een abonnement op een Greenwheels auto. Door het stijgen van de brandstofkosten in het afgelopen jaar ging het gesprek bij de koffie vaker over al die auto’s die veelal dagen nutteloos geparkeerd stonden, vervuilend zijn en veel ruimte innemen. En hoe gaat zoiets.. op een keer zegt iemand: zou het een idee zijn om te onderzoeken of we op ons terrein een auto van Greenwheels kunnen regelen? En zo kwam er een initiatiefgroepje tot stand van enkele bewoners die dat gingen onderzoeken. Die gingen aan de slag. Maakten een plan van eisen en nodigden diverse leasebedrijven uit om een offerte te maken. De conclusie was teleurstellend: het geheel zou te duur worden en dus niet haalbaar. Wat nu? Het project leek een stille dood te zullen sterven.

Nieuwe mogelijkheden scheppen

Maar ook nu weer opperde iemand een keer: kunnen we niet met elkaar een elektrische deelauto kopen en op die manier onze eigen ‘Greenwheels’ zijn? En weer ging het groepje aan de slag. En ja, het leek te kunnen; financieel in ieder geval. Nu was het zaak de andere bewoners ‘te informeren, te overtuigen en te verleiden’, zoals ze het zelf noemden. Er werd een huiskamerbijeenkomst belegd waarin een powerpointpresentatie uitnodigde tot een levendige discussie. Om kort te gaan: de elektrische deelauto is er gekomen en 10 bewoners zijn de eerste enthousiaste deelnemers aan dit project.

Natuurlijk is dit specifieke voorbeeld niet voor iedereen weggelegd, maar ik vind het mooi om te zien dat een ‘groen’ initiatief soms niet meer nodig heeft dan iemand die iets bedenkt en anderen motiveert en daarbij betrekt.