Vallen…. en opstaan

Ouderen zijn bang om te vallen. Dat hoor ik vaak leeftijdsgenoten om mij heen zeggen. Ook indertijd tante Syts, met wie ik avontuurlijke wandelingen maakte, zij in de rolstoel en ik erachter. Die vrees is niet ongegrond.

Te vaak luidt een val, het daardoor breken van een bot – berucht is de heup ofwel een collumfractuur – het begin van het einde in.

Vallen…

Het vallen komt ook niet uit de lucht vallen: het lopen gaat moeizaam, wordt een beetje slepend, de benen zijn zwaar, de balans vaak zoek, de gang is eruit. Een oneffenheid, buiten of binnen, een losse steen, een klein obstakel voldoet om onderuit te gaan. Daar lig je dan en zie maar dat je opstaat en verder gaat… Zo zie je dan ouderen buiten achter hun rollator lopen. Een heel aardige, Nederlandse uitvinding, als je er tenminste niet krom door gaat lopen. Zelf prefereer ik bergwandelstokken, de bergen denk ik er wel bij. Navolging zie ik tot nu toe niet.

Opstaan

Mij trof onlangs een gedicht van Tom van Deel (Uit `Herfsttijlloos’):

Ik zag een appel vallen in het gras
Ik dacht dat ik het was, dat ik die
Appel en dat gras tezamen was,
Begin en eind rondom een boom
Die daar bestaat, vertakt en ruist
Mijn appel zag ik vallen in het gras

Opgaan

Vallen en opstaan
Eerst zeker
Later liever
Vallen en opgaan