Zingen

Ik kan eigenlijk niet zingen:

ik zal het maar eerlijk bekennen.

Mijn ouders hadden door hun muziekles vroeger een allergie overgehouden aan muziek maken. Daarom hoefden wij als kinderen niet naar muziekles. Pas in de zomerkampen die ik jaren heb gedaan, heb ik leren zingen en vooral ook samen zingen: canons, meerstemmig.

Ik weet nog de eerste keren dat ik probeerde mee te doen: onwennig, enorm onzeker over mijn eigen stem, mijn muzikale gehoor. Ik herken mij ook gemakkelijk in de gêne van mensen die voor het eerst in de kerk komen en worden uitgenodigd om mee te zingen.

Samen zingen

Maar op een gegeven moment werd ik gewoon meegenomen in het zingen en gaf ik me over. Heerlijk was het: samen zingen, het wonder dat ontstond, wanneer het lukte om écht goed naar elkaar te luisteren en er ineens iets magisch ontstond. Het is een bijzondere manier van met elkaar verbonden zijn.

Daarom probeer ik ook trouwstellen, vaak nauwelijks ‘kerks’, ertoe te verleiden om in hun trouwdienst toch samen te zingen: het maakt de hele plechtigheid veel minder tot een schouwspel waarbij mensen toekijken, maar tot een gebeurtenis waarbij iedereen betrokken is.

De kunst is dan altijd om ook de notoire zang-weigeraars aan het zingen te krijgen. Een makkelijke canon doet wonderen, is mijn ervaring. Het dwingt mensen om ineens op een heel andere manier mee te doen. En is het ijs eenmaal gebroken, dan wordt eigenlijk iedereen enthousiast.

Ik geniet dan ook volop nu de beperkingen in de kerk weer opgeheven zijn en we weer met een goed gevulde kerk kunnen zingen.

Geen orgel of piano

Afgelopen zondag was wat dat betreft een heel bijzondere ervaring: Maarten, onze organist was uitgevallen en er was geen vervanger. We stonden er als kerkleden alleen voor. Geen steun van het orgel of de piano, een melodielijn die ons uitnodigde.

Maar het besef met elkaar verantwoordelijk te zijn deed iets magisch. Vanaf het eerste lied zat iedereen ineens rechter op in zijn/haar stoel, vol aandacht, betrokken. Elke stem deed ertoe! Er werd een toon gegeven, we zetten in en ineens welfden zich al die stemmen samen in de Geertekerk. Het ontroerde me: iedereen die zo zijn best deed om mee te zingen, al die verschillende stemmen die samensmolten en de kerk vulden, na zoveel maanden zonder.

Met een grote glimlach reed ik die dag naar huis.