Een voortstuwende kracht

Van wervelwind naar storm

Op de televisie kijk ik naar een interview met Olympisch schaatskampioen Esmee Visser. Ik zie hoe de tranen in haar ogen springen, als ze praat hoe diep ze zowel fysiek als mentaal is gegaan na haar grote succes bij de vorige Olympische Spelen. Destijds was ze een jonge wervelwind, die tegen ieders verwachting in goud in de wacht sleepte. Nu woedt er een storm in haar hoofd en buitelen allerlei gedachtes over elkaar heen. ‘Ik moet nu dapper zijn en rigoureus iets anders gaan doen.

Mijn lichaam en hoofd moeten van dit alles even herstellen.’ Haar kwetsbare verhaal raakt me, temeer omdat ik zelf veel herken van de onmacht die ze beschrijft. Ik denk aan de talrijke momenten in mijn eigen leven, dat mijn lichaam mij in de steek liet terwijl in mijn hoofd de geestdrift eruit spatte. En dat het uiteindelijk deze begeestering is die jou weer voortstuwt. Gek genoeg komt bij mij in dit soort situaties ook altijd een sportmoment naar boven drijven: schaatser Gerard Kemkers, die tijdens de Spelen van 1988 op de tien kilometer ten val komt. In een split second staat hij op en stelt hij alles in het werk om nog tot een goede tijd te komen.

‘Die tocht heb ik doorstaan, dus dit kan ik ook aan’

Ik moet denken aan het interview, wat ik enkele weken geleden voor een podcast had met Wim Hartung. In 1963 komt hij als 17-jarige student als één van de laatste toerrijders binnen bij de beroemde Elfstedentocht, die beter bekend staat als de Hel van ’63. Als ik vraag wat de impact van deze tocht is geweest op de rest van zijn leven, antwoordt hij: ‘Nadien dacht ik bij iedere tegenslag in mijn leven terug aan deze tocht. Die tocht heb ik doorstaan, dus dit kan ik ook aan.’ Tegenspoed omzetten in energie om de obstakels in jouw leven aan te gaan. De moed hebben om kwetsbaar te zijn en deze ervaringen als lichtpuntjes mee te nemen op jouw reis. Ik hoop dat ik dit wonderlijke vonkje steeds weer bij mijzelf terug mag vinden en wens dit een ieder toe.

Soms zie je de hemel, terwijl je er zelf niet meer in gelooft

Tijdens de verslaggeving over de Olympische Spelen hoor ik vaak de krachtige tonen van het lied ‘L’ enfer’ (De Hel) van Stromae op de achtergrond. In het lied neemt de Belgische zanger je mee op een reis door zijn hoofd en zingt hij over de zelfmoordgedachten die hij had tijdens zijn depressie. Langzaam daalt bij mij in wat de kracht van dit lied is. De kwetsbaarheid van zijn woorden wordt gecombineerd met de stuwende kracht van de muziek die je in vuur en vlam zet. Alsof hij zeggen wil: soms zie je de hemel, terwijl je er zelf al niet meer in gelooft.